Boris Gerrets, IKON, 2006

Droomrijders

IKON

De biotoop van een snelweg: asfalt, beton, fly-over, vluchtstrook, sleur, files, autoradio. Vage schimmen achter groen getinte autoruiten haasten zich van A naar B. Als anonieme passanten rijden we langs elkaar heen. Ontmoetingen zijn schaars. Ze beperken zich tot een sporadische blik in de file tot een koffiepraatje bij een tankstation. Daarna snel de auto weer in. En in gedachten verzonken rijden we verder.

De documentaire Droomrijders is een portret van het leven op de Nederlandse snelweg met beelden die op een willekeurige doordeweekse dag genomen zijn: op tankstations en parkeerplaatsen, in de carwash en op de snelweg, het is de moderne wereld die wij voor lief nemen. Maar toen vorig jaar een jonge vrouw stierf door een steen die vanaf een viaduct op haar voorruit was gegooid, werd meteen weer het diepe onbehagen zichtbaar dat zich manifesteert in het besef van onze kwetsbaarheid.

Regisseur Boris Gerrets: "Opgesloten achter het beschermende glas rijden we in ons eigen wereldje tussen de vangrails rondjes in een carrousel die nooit stopt. Hoe zou het zijn als we de auto eens een maand zouden moeten laten staan? We zijn verslaafd aan de auto die ons de vrijheid geeft en ons tegelijkertijd opsluit, die ons laat reizen om toch eigenlijk nergens te zijn. Al die mensen alleen achter het stuur drukken voor mij een raadselachtige eenzaamheid uit als zij zich, alleen met hun gedachten overgeven aan de monotonie van het rijden.

Ik las het boek van Julio Cortazar Autonauten van de Kosmo snelweg waarin hij beschrijft hoe hij een maand lang op de Autoroute du Soleil verbleef en van de ene parkeerplaats naar de volgende reed. Het veranderde tijdsbesef liet hem dingen zien die de snelheid hem anders had ontnomen. De non-place autozone werd opeens een plek met een identiteit. Over dié wereld wilde ik een film maken - in Nederland - vér weg van het debat over mobiliteit over files, infrastructuur en milieu. Vanuit de observatie, door de camera mee te laten drijven in de stroom, wilde ik in de anonieme wereld van de auto het menselijke microkosmos ontdekken. Misschien als de soort troost dat in het duister van zoiets als het stoeptegelincident onze hypermoderniteit ook zijn schoonheid en ontroering heeft."

Bekijk ook: