Makers van Morgen

De prins op het grijze paard

VPRO

Maker Sophie van Bree heeft een ideaalbeeld van de liefde, gebaseerd op films, social media en de buitenwereld. De realiteit blijkt voor haar en veel andere millennials toch vaak anders.

Jonge maker Sophie van Bree besluit op zoek te gaan naar wat er achter het ideaalplaatje van de liefde zit. In hoeverre helpen hoge idealen je bij het vasthouden aan romantische verlangens? Om hier antwoord op te krijgen gaat ze in gesprek met verschillende stellen en met haar gescheiden ouders.

Sophies ouders zijn gescheiden vanwege verschillende verwachtingen van een relatie. Hun kijk op de liefde brengt het dilemma van hun dochter perfect in kaart. De prins op het grijze paard is een lief, luchtig en humoristisch portret van milennials en hun (soms verwarrende) liefdesleven.

Regie: Sophie van Bree

Regisseur Sophie van Bree: ‘Uitspreken dat je twijfelt aan je relatie is not done’

Tekst: Anne van Blijderveen

Notting Hill, Titanic, Aladdin en Assepoester; stuk voor stuk films die bol staan van de romantiek. Deze films hebben veel millennials en hun verwachtingen van de liefde en “the one” gevormd. Zo ook jonge maker Sophie van Bree (25). In De prins op het grijze paard onderzoekt ze waarom zij en andere millennials zulke hoge eisen van de liefde hebben.

Regisseur Sophie van Bree noemt zichzelf een dromer en een romanticus. Ze is altijd op zoek naar passie en avontuur, maar in haar langdurige relatie komt het wel voor dat zij en haar vriend zwijgzaam in hun aardappels zitten te prikken. Deze frictie tussen idealen en de realiteit maakte haar al lange tijd onrustig. Voor deze documentaire besloot ze deze wrijving, schuring recht in de ogen te kijken.

Hoe kwam je op het idee om je afstudeerfilm over dit onderwerp te doen?
‘Ik wilde iets doen met de zoektocht naar geluk. Tijdens de researchfase kwam ik toch snel bij mijn grootste fascinatie uit: de liefde. Mede doordat ik er zulke hoge verwachtingen, raak ik onvermijdelijk teleurgesteld. Als eerste heb ik mensen een vragenlijst over hun liefdesleven laten invullen. Hieruit bleek dat veel meer stellen twijfels en onzekerheden voelen in hun relaties. Daarna ben ik ook wetenschappelijke artikelen gaan lezen over millennials en hun romantische verwachtingen. Daar kwam in naar voren dat mensen die in hun jonge jaren veel romantische content keken hogere verwachtingen hebben van de liefde. Vanuit dat perspectief ben ik opnieuw naar Disney-films gaan kijken om te onderzoeken welke boodschappen die meegeven. In die films zie je vooral vrouwelijke personages die wachten op de liefde om hen gelukkig te maken. Daarnaat stopt bijna elke Disney-film op het moment dat de twee personages een relatie krijgen waardoor je ze nooit ziet worstelen met de dagelijkse realiteit van een relatie.’

Voel jij die frictie tussen je dromen en de realiteit al lang?
‘Ja, zo lang als ik leef eigenlijk. Zo was ik op mijn dertiende al met de vraag bezig of ik ooit wel een vriend zou krijgen en zou zoenen. Daarbij was ik ook altijd druk met hoe het moest gaan. Vroeger viel ik vaak op onbereikbare jongens in de hoop dat er een mooie liefdesrelatie uit zou komen, maar dat bleven altijd korte avontuurtjes. Toen ik met mijn vriend Harmen kreeg, was dat heel fijn, maar tegelijkertijd was ik ook bang voor de sleur. Om me heen zag ik ook veel mensen worstelen met die sleur in hun relatie, met teleurstelling of vrienden die nooit verder kwamen dan een tweede date. Maar daadwerkelijk uitspreken dat je twijfelde aan je relatie of je dates is vaak not done.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Sophie van Bree

Denk je dat hoge verwachtingen hebben van de liefde vooral bij millennials voorkomt?
‘Ja, omdat millennials sterk in een hedonistische tredmolen zitten. We zijn best wel op onszelf gericht en snel uitgekeken op iets. Dat noemen ze ook wel de liefdescarrousel; na twee jaar hup je over naar iets of iemand anders. Daar komt nog bij dat wij veel bezig zijn met sociale media en jezelf op een bepaalde manier profileren. En dat plaatje gaat ook vaak uit van een ideaalbeeld. Ouderen hebben misschien ook wel hoge verwachtingen, maar als die niet waar worden gemaakt kunnen zij zich er makkelijker bij neerleggen, denk ik.'

Wanneer besloot je jezelf als personage te gebruiken in de film?
‘Eigenlijk wilde ik er eerst alleen als voice-over in. Maar mijn afstudeerbegeleider heeft me aangemoedigd mezelf toch in beeld te brengen aangezien het mijn persoonlijke vragen zijn. Toen moest mijn vriend er ook in terwijl hij van tevoren had gezegd: ‘ik ga nooit in jouw film’. Maar tijdens de research-fase had ik al weleens met een kleine amateurcamera iets opgenomen en dat werkte goed. Toen had Harmen op een gegeven moment ook zoiets van: we pakken gewoon de camera erbij bij bepaalde gesprekken.’

Vonden jullie het lastig om jezelf terug te zien?
‘Ja, je moet toch een bepaalde grens over. Harmen en ik vonden het allebei confronterend om onszelf zo te zien. Ik ben wel een beetje ijdel en in de documentaire zie je mij in m’n kloffie make-uploos op de bank hangen. Dat vond ik wel lastig. En soms vond ik ook dat ik erg aan het ratelen was. Mijn montagebegeleider en afstudeerbegeleider hebben me dan ook geholpen om mezelf te zien als personage en als vehikel om dit verhaal te vertellen zonder dat je heel je ziel en zaligheid hoeft te delen. Uiteindelijk kunnen Harmen en ik wel leuk terugkijken op de film en het maakproces, hoor.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Wat vond je moeilijk aan het maken van deze documentaire?
‘De montage. De film is zo’n potpourri van stijlen, hoe moesten we dat in godsnaam tot een film maken? We hebben daarom van elk stel eerst een aparte montage gemaakt met daarin een eigen spanningsboog en ontwikkeling. Daarna hebben we ze in elkaar gepuzzeld. Toen hadden we een film van 1 uur en 5 minuten staan, haha. En in eerste instantie wilde ik ook nog stukken fictie toevoegen waarin ik het ideaalbeeld van de liefde wilde uitbeelden. Maar dat zat eigenlijk al wel in de archiefbeelden die ik bij Beeld en Geluid heb gevonden. We hadden zoveel materiaal dat ik uiteindelijk zelfs heb moeten beslissen een stel uit de film te snijden.’ 

Hoe reageerden mensen op je film?
‘Tijdens de première waren mensen ontroerd. Mijn moeder wordt op een bepaald punt in de film heel emotioneel en daar haakten mensen op aan met hun eigen verhalen. Een zestiger zei na afloop van de film tegen mij: ‘ik ben nog steeds met deze zoektocht bezig. Mooi dat je het zo kwetsbaar in beeld hebt gebracht’. Ik vond dat wel fijn om te horen want deze film gaat natuurlijk wel over een luxeprobleem als je vergelijkt met wat er in de rest van de wereld gaande is. Dus ik hoopte heel erg dat het niet te navelstaarderig was geworden en ergens wel iets universeels had.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Wat hoop je dat de kijker uit de film haalt?
‘Ik hoop dat de film het voor mensen minder moeilijk maakt om hun twijfels over de liefde uit te spreken. Dat ik er met mijn benadering een soort luchtigheid en herkenbaarheid omheen gecreëerd heb. Ook hoop ik dat het stellen de mogelijkheid geeft hierover in gesprek te gaan. Daarbij wil ik meegeven dat je gewoon het experiment moet aangaan: alleen op die manier kun je erachter komen welke persoon en relatie bij jou past.’

Ben je zelf nog anders over romantiek gaan denken?
‘Ik ben nog steeds een romanticus en ik blijf waarschijnlijk voor eeuwig op zoek. Je hebt namelijk zelfs na twintig jaar samenzijn nog niet de zekerheid dat je samen oud wordt. Maar het maken van deze documentaire heeft er wel voor gezorgd dat ik het meer kan loslaten en er vrijer in sta. En wat me ook heeft geholpen is dat Esther Perel (psycho- en relatietherapeut, red.) zei: ‘een relatie is niet mislukt als het stopt.’ Het hoort gewoon bij het hebben van relaties.’

Sophie van Bree (1995) studeerde Audiovisuele Media aan de HKU, woont in Utrecht en werkt nu aan vier korte documentaire items voor Docwerk. Deze komen eind december op NPO 2 Extra.

'De prins op het grijze paard' in de media

Meer over liefde

Meer documentaires over de liefde