In Huize Alexandra werden meisjes geplaatst met ernstige gedragsstoornissen. Het ontbrak vaak aan begeleiding en behandeling was er nauwelijks. Inmiddels is de inrichting gesloten.
Sarah met haar moeder
Voor haar film zoekt Sarah Harkink oude vriendinnen op, die samen met haar op de gesloten meisjesafdeling zaten. Ze trekt schokkende conclusies.
Als Harkink haar dossier leest, komt dit op haar over alsof het over iemand anders gaat. "Blijkbaar was ik een verschrikkelijk kind. Een meisje dat een politieagent had geslagen, drugs gebruikte en steeds van school werd gestuurd. Een meisje dat haar ouders overspannen had gemaakt, dat haar vader met een schaar bedreigde en van wie de broers geen contact meer met haar wilden. Ik kan me er niks meer van herinneren."
Na haar vrijlating gaat ze studeren aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Voor haar film zoekt ze de drie beste vriendinnen van toen op om te zien hoe het hen vergaat na hun verblijf in Alexandra. Het blijkt beduidend minder goed met hen te gaan dan met Sarah. Karin was uit de instelling ontsnapt en is in België terechtgekomen. De tijd, die zij in de instelling doorbracht, heeft diepe wonden nagelaten. Marcella leefde na Alexandra jaren op straat. Marina werkt in de prostitutie en dreigt haar kind te moeten afstaan aan Jeugdzorg.
Meer en meer raakt Sarah ervan overtuigd dat Alexandra eerder kwaad dan goed heeft gedaan. Ze bezoekt een aantal van haar oud-behandelaars en professor Doreleijers, die onderzoek deed naar het effect dat Alexandra op meisjes heeft. De conclusie: met negentig procent van de meisjes die er zonder wetenschappelijke basis behandeld werden, gaat het niet goed.
Regisseur: Sarah Harkink
