Vleesjunk Marijn probeert van haar verslaving aan vlees af te komen met een stage bij een koeienslachterij en een bezoek aan 100.000 plofkippen. Door haar biefstukje recht in de ogen te kijken hoopt ze een gezondere morele relatie op te bouwen met het lapje vlees op haar bord. Dat blijkt nog een hele emotionele, soms komisch-erotische tour, waarin ze wordt bijgestaan door een psycholoog. Terwijl Marijn dapper vordert bij de slachters, vindt ze antwoorden op haar vragen bij onder anderen vleesfokkers en -kwekers, geheelonthouders en de wel heel appetijtelijke chef-kok Joris Bijdendijk. Een documentaire over beeldvorming, diervriendelijkheid, lust en hypocrisie.

Regie: Marijn Frank

Was zes jaar geleden de beste tijd voor jou persoonlijk om deze docu te maken?
‘Nee, ik denk dat ik de film net zo goed vandaag had kunnen maken. Sterker nog, soms denk ik dat ik de film weer even moet terugkijken. Ik val toch nog wel vaak weer terug in mijn oude vleesgewoontes.’

Is er niets blijvend veranderd in jouw vlees-eetpatroon?
‘Die worsteling is nog steeds heel groot. Ondanks alle acties die ik toen heb ondernomen, raak ik nog steeds vaak in de verleiding van vlees. Mijn vriend is daar meer standvastig in. Hij moet mij soms nog steeds in toom houden. Dan zeg ik: met spek? En dan zegt hij: kom op, doe even normaal. Wel zie je dat er in de maatschappij meer draagvlak is gekomen voor vleesloos eten. In de politiek is het ook heel actueel.’

En hoe vaak eet je dan vlees in de week?
‘Ik denk dat ik nog steeds wel twee, drie dagen in de week vlees eet.’

Aan het einde van de film geef jij je dochter haar eerste stukje vlees. Hoe gaat dat nu?
‘Grappig genoeg eet ze nu wel vlees, maar die is er niet zo intens mee bezig. Ze vindt het ook prima als het er niet is. Inmiddels heb ik ook een zoontje en die is een ontzettende vleeseter. Hij wil qua hartige dingen alleen maar grillworst op brood.’

Dus je wilt het hem niet ontnemen?
‘Nee, als hij daar zo’n ontiegelijke drang naar heeft, niet. Ik snap wel waar die dat vandaan heeft. Ik wil gewoon dat hij ook wat anders eet dan appelstroop en pindakaas. Dan maar een plakje worst.’

Hoe zou je de periode na ‘Vleesverlangen’ omschrijven?
‘Ik kreeg heel veel reacties op de film, veel minder negatief dan verwacht. Ik had verwacht dat het doodmaken van die koe problematisch zou zijn voor de kijkers. Ik kreeg ook reacties van mensen die minder vlees gingen eten of helemaal stopten. Ook werd ik heel populair in de slagerswereld. Elke slagerij waar ik naar binnen kom, krijg ik wat worsten mee.’

Denk je dat je nu klaar bent met dit thema?
‘Ik denk dat ik hier geen film meer over ga maken, maar ik vind het vraagstuk nog steeds interessant. Nee, wacht. Ik denk dat voor mij nog helemaal niet klaar is. De moraal om dieren te houden, is namelijk veranderd. Het wordt maatschappelijk steeds minder geaccepteerd. En dat doet wat met mij als consument. Ik ben nog steeds heel benieuwd naar de ontwikkeling rond kweekvlees en hoe we over twintig jaar aankijken tegen vleeseten. Misschien gaat dat wel hetzelfde als bij roken.’

Heb je nu nog een specifiek project lopen?
‘Ja, ik ben bezig met een persoonlijke documentaire over mijn beste vriendin die twee jaar geleden is overleden aan kanker. Toen zij ziek werd, was ik al begonnen met filmen. Ze was een fanatieke hardloper en toen zij overleed, erfde ik haar hardloopkleren. Ik haatte hardlopen, maar door haar ben ik daarmee begonnen. In de film ben ik aan het trainen voor een marathon in Berlijn, die ik hopelijk in september ga lopen, en blik ik terug op onze vriendschap.’