En wat hebben jullie daarover ontdekt?
Annabella: 'Wat veel indruk op ons gemaakt heeft, is het gegeven dat deze vrouwen terugnemen wat destijds van ze is afgenomen. Ze nemen muziekles, volgen taalcursussen, gaan dansen, studeren, zijn bezig met hun uiterlijk. Allemaal dingen die ze in hun jeugd niet konden doen, halen ze nu gedurende hun pensioen in. Het is heel ontroerend om te zien dat ze, ondanks de tegenslagen van toen, niet bij de pakken neer gaan zitten.'
Brindusa: ‘Het voelde soms net of we met tieners op pad waren. Ze zijn zo ondernemend. Dan zeiden ze: ‘Wat gaan we nu doen? Laten we ons opmaken, laten we gaan dansen of naar de karaoke!’ Het is bizar wat ze allemaal doen! We konden ze bijna niet bijhouden.’
Jialu: ‘Dat ze zo ondernemend zijn, is typisch voor deze vriendinnengroep, maar niet ongewoon voor deze generatie in China. We zagen meer vrouwen van dezelfde leeftijd die nog gingen studeren.’
De vrouwen uiten ook hun kritiek op de Chinese overheid. Hadden ze er geen problemen mee dat dit in de documentaire is vastgelegd?
Jialu: ‘Ze zijn heel eerlijk en open geweest en voor de meeste Chinezen is het bestaan van een kritische houding niet onbekend. We hebben de film uiteraard ook aan de vrouwen laten zien en zij zijn er helemaal akkoord mee.'
Annabella: 'Ik denk ook dat het een misvatting is dat de film daarover gaat. Veel films over China zoomen in op de dreigende politieke situatie, maar wij willen de ‘westerse’ kijkers vooral iets laten zien van het dagelijks leven, zoals deze mooie vriendschap die mensen als jij en ik ook zouden waarderen. Zo hopen we het gesprek over de politieke situatie iets menselijker te maken.'
Tekst gaat door onder de afbeelding