Deze documentaire laat het repetitieproces zien van een daklozenkoor dat gevraagd wordt een uitvergrote versie van zichzelf te spelen. Zo komen feit en fictie steeds dichter bij elkaar. De documentaire speelt bewust met de rol die dak- en thuislozen zichzelf aanmeten en het beeld dat de buitenwereld van hen heeft. Ze worden niet geportretteerd als een stel zielenpieten, maar als groep die moet overleven en daarbij allerlei (soms criminele) middelen aangrijpt. Terwijl de groteske opera dramatisch gestalte krijgt vertellen leden van De Straatklinkers openhartig over de weg die zij hebben afgelegd.