Ingrid Kamerling werkte op de genderpolikliniek in Zaandam en besloot vervolgens er een documentaire over te maken. 'De medewerkers van de poli zijn zó betrokken. Ik vond dat heel bijzonder en interessant. Ik dacht: "ik zit in een film", aldus de maker over haar periode op de werkvloer.

Met Genderpoli hoopt Kamerling te laten zien wat er in de genderzorg gebeurt en hoe het voor jongeren is om zo lang op een wachtlijst te staan. 'Vanwege de vele vooroordelen die er zijn over mensen die in transitie willen gaan, is het belangrijk om te laten zien hoe zorgvuldig er keuzes worden gemaakt.'

Tekst loopt door onder afbeelding

Hoe ging Ingrid Kamerling als maker om met de kwetsbare positie van de hoofdpersonen? 'We hebben veel met de behandelaars gesproken en zij hebben een voorselectie gemaakt van wie we konden vragen mee te werken aan de documentaire. Daarna hebben we het ook voorgelegd aan de jongeren en hun ouders. Ook spraken we af dat ze het konden aangeven als ze iets toch liever niet terug zagen in de film.'

In de documentaire ligt de focus op de behandelaars in plaats van de patiënten. 'Er is al veel gemaakt over de patiënten en ik was geinteresseerd waar juist de behandelaars tegenaan lopen. Binnen dat team is ook veel discussie, als een soort mini-maatschappij.'

Tekst loopt door onder afbeelding

Kamerlings eerste film In het hoofd van mijn zusje (2018, BNNVARA) ging over de zelfdoding van haar zusje. In nagesprekken bij deze film sprak de maker met veel jongeren die zelf ook suïcidale gedachten hadden. 'Door die nagesprekken dacht ik: eigenlijk moet ik ook weer in de zorg gaan werken. Dus door die film ging ik weer als psycholoog aan de slag. In de zorg werd ik vervolgens weer geïnspireerd om films te gaan maken.'

Als Ingrid Kamerling moet kiezen tussen haar werk als psycholoog of filmmaker gaat ze voor dat laatste. 'Ik denk omdat ik altijd kijk met de blik van een filmmaker.'