Door: Wieneke van Koppen

Niet één pot nat
Filmmaker Guido Hendrikx is geïnteresseerd in de strijd tussen ratio en gevoel. Toen hij hierover aan het brainstormen was, dacht hij al snel aan pedofielen. Bij pedofielen speelt deze strijd zeer sterk: aan de ene kant hebben zij te kampen met een sterk verlangen en aan de andere kant willen zij dit niet najagen, omdat ze weten wat ze op het spel zetten. Een pedofiel is officieel gezien iemand die een seksuele liefde voelt voor kinderen. Hendrikx wilde in zijn film niet het woord geven aan pedofielen die misbruik plegen. ‘’Ik koos ervoor om een documentaire te maken over niet-praktiserende pedofielen met een sterke moraal die haaks staat op hun seksuele driften, die interne strijd wilde ik weergeven in mijn film.’’

Maar hoe vind je pedofielen die hun seksuele verlangens niet tot uiting brengen? Tijdens zijn onderzoek hoorde hij van diverse wetenschappers dat deze groep pedofielen waarschijnlijk het grootst is. Desalniettemin, was de zoektocht naar kandidaten niet snel voltooid: ‘’Mensen die hun verlangens niet praktiseren, doen dit onder andere omdat ze een realistische kosten-batenanalyse maken. Ze weten dat hun leven over is, als het uitkomt.’’ Hij vertelt verder: ‘’Via een forum kwam ik in contact met een man die op deze manier in het leven stond. Hij had kennissen die ook zo leefden en zo vond ik geschikte kandidaten voor mijn film. Een belangrijke voorwaarde voor hen was dat ze niet te traceren zouden zijn. Alles moest anoniem.’’
 

Productie
Om de strijd tussen ratio en gevoel goed weer te kunnen geven, koos Hendrikx drie heren uit voor zijn film, wier verhalen samengevoegd konden worden tot één verhaal. Om de heren niet voor het hoofd te stoten, is Hendrikx begonnen met interviews waar hij zorgvuldig mee omsprong. De mannen waren bijna paranoïde als het ging om hun privacy: ze wilden voorkomen dat iemand er ooit achter zou komen dat ze in deze film zouden zitten. Hendrikx: “We hebben bijvoorbeeld afgesproken dat al het opnamemateriaal maar op één plek opgeslagen zou worden en dat we niet over afspraken zouden sms-en, maar dat ik ze enkel zou bellen op vooraf bepaalde tijden met een speciaal nummer.” De mannen wilden op anonieme wijze wel graag meedoen aan het project, omdat ze van mening zijn dat een ander geluid in de media zeer welkom is.

Na het afnemen van de eerste interviews, nam Hendrikx nog een keer twee interviews van twee uur met de mannen af. In deze interviews vuurde hij naast vragen ook clichés op de pedofielen af. Hij probeerde zo te ontdekken hoe zij tegen hun geaardheid aankijken, wat ze als pedofiel van de taboes en clichés vinden die heersend zijn en hoe ze hiermee omgaan. Dit materiaal voor de film werd vervolgens door stemauteurs nagesynchroniseerd, om de heren onherkenbaar te maken. De heren wilden uiteraard ook niet gefilmd worden. Om ervoor te zorgen dat de beelden wel wat bijdragen aan het verhaal, heeft Hendrikx alternatieve beelden gebruikt.
 

Verhaal
In de film heeft Guido Hendrikx getracht om een universele verhaallijn te creëren: de mannen vertellen over wanneer ze erachter kwamen dat ze pedofiel waren, de paniek die ze toen hadden, hun worsteling met hun geaardheid en de uiteindelijke verzoening met hun lot. Allemaal geven ze aan dat ze besluiten hun verlangens te negeren en zich neer te leggen bij platonische liefdesgevoelens zonder seks. Individuele verhalen, zoals een nooit volbrachte kinderwens, heeft Hendrikx om die reden weggelaten. Deze verhalen zouden de film volgens hem te fragmentarisch maken en daar zou de universele verhaallijn, namelijk die van de interne strijd, onder gaan lijden.
 

Hoe verder?
Hendrikx studeerde af van de Nederlandse Filmacademie in 2015. Naast  documentairemaker werkt hij als eindredacteur en scout van korte documentaires bij De Correspondent op de video-afdeling. Guido heeft hoog gescoord met zijn documentaire Stranger in Paradise; een film over het screenen van immigranten en het verstrekken van verblijfsvergunningen.