Is er een rol of verantwoordelijkheid weggelegd voor het genre jeugddocu voor het vertellen en representeren van verhalen uit de LHBTQ+- gemeenschap?
Ik geloof heel erg in de impact die jeugddocumentaires kunnen hebben, zeker over de wat serieuzere onderwerpen. Het is heel belangrijk dat ze op jonge leeftijd al verhalen zien van hun leeftijdsgenoten waaraan ze zich kunnen spiegelen. Hierdoor gaan ze zelf nadenken over hun eigen leventje.
Wat maakt het anders dan de volwassen documentaire?
Het verhaal is wat simpeler verteld en vanuit een kind. Niels geeft bijvoorbeeld zelf een spreekbeurt over wat transgender zijn nou eigenlijk is. Je ziet dat vaker in jeugddocumentaires dat kinderen hun eigen onderwerp behandelen op school. Maar het werkt voor kinderen gewoon heel goed. En doordat je door de ogen van Niels kijkt, een kind met veel speelsheid, humor en kwetsbaarheid, krijg je super veel sympathie voor hem. Je moet wel van steen zijn als je na het zien van deze film transgenders raar of stom vindt.
Haalde je er zelf nog iets uit, op persoonlijk vlak?
Dat ik getuige mocht zijn van het proces van Ky en om er met hem en zijn ouders over te kunnen praten. Het voelt echt als een voorrecht om er op cruciale momenten bij te zijn. bijvoorbeeld wanneer hij voor de eerste keer aan zijn nieuwe klas vertelt dat hij aan de hormoonremmers moet en daar geëmotioneerd door raakt. Gewoon een zeer kwetsbaar moment. Ik heb ook wel geleerd dat dit soort kinderen zo sterk in hun schoenen moeten staan. De steun van hun omgeving is daarbij heel belangrijk. Juist op een leeftijd waarop je niet anders wilt zijn dan de rest, en dan zo’n heftige transitie doormaken. Ga er maar aan staan!
Zijn er andere documentaire ideeën die je met dit thema zou willen maken?
Ik ben verder gegaan met de research voor een verhaal over een kind dat intersekse is, daar komt binnenkort een korte jeugddocumentaire onder regie van Lara Aerts van uit. En ik heb de research gedaan voor Pisnicht de movie van Nicolaas Veul. Een prachtige kwetsbare film over de impact van woorden en uitsluiting van LGBT-ers. Als iemand ‘homo’ roept en ik hoor dat, zeg ik er altijd iets van. Dat kan echt niet meer. Die film laat heel mooi zien hoe kwetsend en pijnlijk het kan zijn als je daarmee steeds bevestigd krijgt dat je anders / minder bent omdat je afwijkt van de heteronorm.
Waar ben je momenteel mee bezig?
Ik werk al drie jaar aan een langere documentaire over alleenstaande minderjarige asielzoekers op hun weg naar Europa. Vluchtelingkinderen die op de vlucht voor oorlog, armoede en geweld op zoek zijn naar een beter leven en die ook gewoon willen worden wie ze zijn. Ze moeten om hun doel te bereiken een bizarre en levensgevaarlijke reis maken. De film heet Shadow Game en komt dit najaar eindelijk af.