Bibi Fadlalla woont in dezelfde buurt als de vaders uit haar film Generatie Pa, maar kende hen voor ze begon met draaien niet persoonlijk. Wel heeft ze een binding met het onderwerp vaderschap. ‘Ik ben zelf door een alleenstaande vader opgevoed. Ik kende de hoofdpersonen niet, maar ondanks dat had ik meteen zo’n stemmetje dat zei: “volgens mij moet je dit doen”.’

Het feit dat Fadlalla zelf door een alleenstaande vader is opgevoed, heeft volgens haar bijgedragen aan de film. ‘Ik denk dat ik op een andere manier naar mannen kijk. Ik zie een bepaalde zachtheid in vaders. Dat wilde ik vooropstellen in de film. Je ziet heel veel liefde van de vaders naar hun kinderen.’

Door het opgroeien met één ouder, zag de regisseur ook overeenkomsten tussen zichzelf en haar hoofdpersonen. Ze legt uit: ‘Ik deel met hen dat ik een bepaalde basisstructuur wil geven aan mijn kinderen, omdat ik die zelf niet heb gehad. Ik ben door één ouder opgevoed, omdat mijn moeder vroeg is overleden. Ik weet hoe het is om de zelfstandigheid te hebben die de vaders uit mijn film hadden.’

De hoofdpersonages uit Generatie Pa hadden zelf geen vaderfiguur in hun leven toen zij opgroeiden. Het heeft hen duidelijk getekend, op meerdere fronten.

Fadlalla: ‘Ze hebben zelf moeten leren wat het is om een man te zijn. Van praktische dingen als hoe je je baard scheert tot je rol in de samenleving.’

De voorbereiding op wat je kunt tegenkomen in de samenleving als man en de weg afleggen naar volwassenheid, dat moesten de vaders uit Generatie Pa helemaal zelf doen. Fadlalla: ‘Er hoeft niet iemand te zijn die zegt: “Je moet dít doen.” Maar het feit dat je een vader hebt die je ziet werken of zorgen, dat is je eerste voorbeeld van hoe een man dat hoort te doen.’

In de film zie je de vaders hun verantwoordelijkheid nemen, voor hun kinderen zorgen, maar ook open over hun gevoelens praten met elkaar. De regisseur zegt daarover: ‘Ik denk dat onze maatschappij verandert, qua genderrollen. Ik hoop dat er een open gesprek gevoerd kan worden over masculiniteit en de manieren waarop je man kunt zijn.’ 

Fadlalla vond ook het thema vriendschap belangrijk voor haar documentaire. Het kameraadschap was het eerste wat haar opviel bij haar hoofdpersonen: ‘Ik wilde vaders laten zien die het samen doen en elkaar steunen. Dat zie je niet vaak. Ze zijn ook een soort ooms zijn voor elkaars kinderen. Het is een gekozen familie: verwantschap en broederschap in het vaderschap.’ 

De regisseur hoopt dat kijkers zien deze vaders heel veel liefde hebben voor hun kinderen en dat zwarte vaders er echt zijn voor hun kinderen. Ze vervolgt: ‘En dat kinderen krijgen helend kan zijn voor je eigen geschiedenis, bijvoorbeeld als je uit een gebroken gezin komt. Kinderen kunnen je heel veel liefde geven, en je nieuwe mogelijkheden laten zien.’

Interview: Ersin Kiris
Regie en redactie: Vincent Sparreboom
Research: Susan Warmenhoven
Camera: Roel van 't Hoff
Montage: Manuel Dias da Silva
Geluid: Mark Witte
Productie: Zep van Tienen
Eindredactie: Joyce Daamen