Hoe lukte het de regisseur om een film te maken over zo’n gevoelig onderwerp, bij een groot instituut als het Stedelijk? ‘Heel veel praten, heel veel koffies. Ik moest altijd minimaal vijf dagen van tevoren, bij elke scène opnieuw, aankondigen dat er gefilmd ging worden. Elke persoon in die scène moest telkens opnieuw toestemming geven. Op de draaidag zelf werd het ook nog een paar keer aangekondigd.’ 

Eerst was de regisseur bang dat haar personages zich te bewust van de camera zouden worden. ‘Maar later begon ik deze aanpak te waarderen. Omdat mensen dan niet overvallen kunnen worden. Het is een beladen onderwerp waarin je makkelijk iets verkeerds kan zeggen. Juist omdat zij zich zo open hebben gesteld, merk ik dat je als kijker niet in de polarisatiehoek terechtkomt.’ 

Wat leerde de maker zelf van dit filmproces? ‘Mijn eerste ontmoeting met Hoofd Onderzoek & Curatorial Practices Charl Landvreugd was overrompelend. Hij zei: ‘Ja maar Sarah, jij vindt het allemaal wel mooi hier in het Stedelijk. Maar realiseer je dat jij ook een product bent van die witte canon van Matisse, Picasso en al die werken? Jij bent daarmee opgegroeid en dat is jou geleerd.’ Zo had ik het zelf nog nooit bekeken. Dat was voor mij een eye-opener.'

Wat wil de maker meegeven aan mensen die bezig zijn met dit onderwerp? ‘Ik zou zeggen, ga de film zien en vervolgens in gesprek. Probeer daarbij je angst even te laten varen. Ik denk dat het belangrijk is dat je alles mag uitspreken, dat je zelfs je onderbuikgevoelens zou moeten mogen uitspreken. Pas dan kan er iets veranderen. Want je kan wel zeggen het moet, maar als je als bedrijf niet bij de onderbuikgevoelens komt, dan is het nog maar de vraag in hoeverre er echt iets gaat veranderen.’