Wat inspireert Clarice Gargard?

Clarice Gargard: 'De droevige kampioen vertelt een fantastisch verhaal. Ik vind het heel leuk dat genres gemixt worden, want ik breng zelf ook graag verschillende lagen aan in mijn werk. Ook is het literaire element en de diepe menselijkheid die verbonden wordt aan grotere politieke thema's heel interessant.

Het is echt een verhaal uit de vergetelheid waarbij je denkt: hoezo weet ik dit niet? Volgens mij heb ik hoofdpersoon Robert Hosé wel eens gezien op Curaçao en had toen geen idee wie hij was, terwijl hij ooit  de trots van het eiland was. Het is belangrijk en leuk om te leren wat er schuilt achter de mensen die je normaal gesproken op straat voorbij zou lopen.'

'Als het gaat om docu's met bijzondere onderwerpen vind ik het documentaire-drieluik van filmmaker Cindy Kerseborn interessant. Dit gaat over drie verschillende Caribische schrijvers. Eén daarvan: Edgar Cairo: Ik ga dood om jullie hoofd gaat bijvoorbeeld over een legendarische dichter en zijn dichtkunst, hoe hij zijn pijn en liefde daarin stopt, maar ook over zijn land en cultuur.'

'Cindy Kerseborn was als maker ook een pionier; zichtbaarheid van zwarte mensen in media was toen nog minder. Het zijn documentaires die het verhaal van het Caribisch gebied vertelden, maar ook superkritisch naar Nederland waren. Het heeft mij ook veel geleerd over de geschiedenis en literatuur, want ik weet natuurlijk ook niet alles. Dit moet je echt zien, want het voegt iets toe aan je eigen cultureel archief en besef van tijd waarin we leven. Dat vind ik heel tof.'

'Een supermooie film vind ik The Burial of Kojo van regisseur Blitz Bazawule uit 2018. Alleen al die trailer: Wow! Ik ben heel erg door magisch realisme geinspireerd en dan met name uit Afrikaanse landen. De film gaat over een meisje dat op zoek gaat naar haar ouder. Het is coming-of-age, maar er zit ook veel fantasy in. De cinematografie is echt amazing.'

'De documentaire Hale County This Morning, This Evening van RaMell Ross uit 2018 is supermooi, heel poetisch, heel associatief en zintuigelijk. Hij filmt alledaagse dingen, maar de vertaalslag heeft iets magisch. Ik ben geinspireerd door de shots in deze film, de bezieling die erin zit. De mensen en buurten die hij portretteert zijn ogenschijnlijk niet heel mysterieus, maar hij heeft het zo met aandacht neergezet dat het voelt alsof er een mysterie achter schuilt.'

'Nog meer mysterie zit er in The Dread van Martin Benchimol, Pablo Aparo uit 2017. Deze documentaire gaat over een mysterieuze ziekte in een dorpje. De makers komen terecht op een plek waar vreemde dingen gebeuren. Ik vind het heel tof hoe ze dat gemaakt hebben. Iedereen vertelt het verhaal op een andere manier, maar toch vertellen de dorpsbewoners samen één verhaal.'