Vanaf de jaren ’90 zetten juist de minder bedeelde Europese landen zichzelf tijdens het songfestival op de kaart. Eerst boekt het arme en door geweld geteisterde Noord-Ierland een historische reeks overwinningen, daarna is het voormalige Oostblok aan zet. Oorlogen in Bosnië en Servië weerhouden deelnemers uit die landen er niet van om mee te doen, ook al moeten ze onder schot hun land ervoor ontvluchten. Ze vinden ironisch genoeg meer steun bij het songfestivalpubliek dan bij de internationale politiek. De voormalige Sovjetlanden die zich willen losmaken van Rusland, grijpen het festival aan om hun eigen cultuur uit te dragen.

De acts worden intussen steeds uitbundiger en de onophoudende stemcontroverse krijgt een nieuwe impuls met de introductie van televoting. Ook het publiek krijgt een ander karakter: de homogemeenschap wordt steeds duidelijker zichtbaar. In 1998 komt het festival openlijk ‘uit de kast’ met het winnen van de Israëlische transseksueel Dana International. Als in 2002 in Estland het festival voor het eerst wordt gehouden achter het voormalige ijzeren gordijn en in 2010 de Duitse Lena wint, blijkt hoeveel er in vijftig jaar is veranderd in de Europese verhoudingen.
Met veel muziek, archiefmateriaal en historische winnaars en verliezers waaronder Dana International, Ruslana en Lena.