Limburgse toegankelijkheid
De Limburgse vereniging stond er meteen voor open toen Nathalie aangaf een documentaire te willen maken over een schutterij met een probleem. De Limburgse wortels hebben wel meegeholpen, denkt Nathalie. Dat maakte het voor de filmmaker toegankelijk om een film te maken over deze gemeenschap. ‘Ook heeft het feit dat ik het leven daar ken en de manier waarop je met elkaar omgaat meegeholpen. Dat ken ik vanuit mijn vezels, want ik ben daar geboren en opgegroeid.’ Dat ging heel organisch tijdens het filmproces en zorgde ervoor dat het contact met Andy en zijn oma heel ongedwongen ging.
Enscenering of spontane werkwijze?
De werkwijze van Nathalie kenmerkt zich door een werkwijze van kaders waarbinnen ruimte is voor spontane acties. Daarmee heeft de filmmaker een duidelijke visie op de onderwerpen die in de documentaire aan bod moeten komen. Vanuit dit vertrekpunt vaart zij verder op haar intuïtie. Zo vertelt Nathalie over het fragment in de schuur, waarbij verschillende Limburgse kinderen over hun hobby vertellen: ‘Ik heb met Astrid Bussink gesproken over de film en ben hierdoor op het idee gekomen om kinderen die zich niet aanmelden voor de schutterij zichtbaar te maken. Daarom heb ik bewust naar een dansmarieke, een wielrenner en andere kinderen met uiteenlopende hobby’s gezocht. Hiermee wilde ik Andy niet alleen in een volwassen wereld, met alle oudere schutterijleden, maar ook in de wereld van leeftijdsgenoten plaatsen. Ik wilde ze niet als grap inzetten, alhoewel ze wel heel grappig overkomen.
De filmmaker geeft aan dat ze daarom zoveel mogelijk contact heeft gehad met de ouders van de kinderen om er zeker van te zijn dat zij ook achter dit fragment staan. Ook de fragmenten waarbij oma en Andy in beeld komen spelen bewust een rol in de film. ‘Voor mij was de oma van Andy essentieel. Andy is net zoals aan de schutterij zeer gehecht aan oma en hij heeft een zekere angst haar ook te verliezen. Deze overeenkomst tussen de schutterij en oma heb ik bewust zo benaderd in de regie.’ De filmmaker geeft aan de gesprekken tussen de twee ook gestuurd te hebben, juist om deze band zichtbaar te maken. Nathalie stond heel dicht op de mensen gedurende dit proces: ‘Andy’s oma is uiteindelijk ook als mijn eigen oma gaan voelen.’
De band tussen filmmaker en hoofdpersonages
‘Andy heeft niet alleen mijn hart gestolen, maar ook het hart van de crew’, vertelt Nathalie. ‘Hij is geen enkel moment bezig geweest met de camera en hoe hij overkwam op beeld. Andy maakt zich, ondanks zijn leeftijd, geen zorgen over wat anderen van hem denken. Zo loopt hij in een scène naar het voetbalveld met zijn hondjes. Hij heeft een oude broek aan en loopt met de klompen van oma langs het voetbalveld. Andy vond dat gewoon allemaal prima. Juist die kwetsbaarheid die hij naar voren liet komen, dat vonden wij allemaal heel mooi.’
Op dit moment heeft Nathalie nog steeds volop contact met Andy en zijn oma. Ook kan ze melden dat Andy inmiddels niet één maar twee leden heeft weten te werven. Andy wist een vriend van hem over te halen om zich bij de schutterij aan te melden. Daarnaast heeft een reportage bij het Jeugdjournaal er voor weten te zorgen dat er nog een aanmelding bij is gekomen. Een teken dat het einde van de vereniging voorlopig nog niet in zicht is.
