Onder meer een prostituée, een ongehuwde moeder, een monteur, een gehandicapte pianist, een voetballer en een homoseksueel worden uitgebreid door Brusse ondervraagd over hun verwachtingen, verlangens en ideeën over allerlei maatschappelijke en persoonlijke kwesties, zoals de dood, seks voor het huwelijk, relaties, hun ouders en muziek. De gesprekken zijn gelardeerd met door de pianist gespeelde stukken.
Doordat de vragen uit de film geknipt zijn, ontstaat er een doorlopend verhaal. De kunstmatige studiobelichting en het statische karakter onderscheidt de documentaire van het soort gesprekken dat je op televisie zou verwachten.