In een setting van ‘maximale beveiliging en maximale zorg’ moet het team van Paviljoen 7 proberen de crisis te doorbreken. Omdat het een justitiële inrichting is, mogen medewerkers van het PPC verregaande maatregelen inzetten die in de reguliere geestelijke gezondheidszorg niet zijn toegestaan. Zoals het gebruik van handboeien, het onder dwang toedienen van medicatie of het tegemoet treden van gevaarlijke patiënten met helm en schild.

In de ondergrondse garage arriveert de ambulance met een nieuwe patiënt. Het is een psychotische man, veroordeeld voor de moord op een zwerver. Hij wordt van instelling naar instelling verplaatst omdat niemand met zijn onvoorspelbare agressie kan omgaan. De medewerkers van Paviljoen 7 zitten niet te wachten op zijn komst, maar de instelling mag niemand weigeren. Geboeid aan handen en voeten en voorzien van een spuugmasker wordt de man horizontaal uit de ambulance gehaald en door zes man de lift binnengedragen.

NCRV Dokument Paviljoen 7 toont zonder commentaar of interviews op indrukwekkende wijze hoe medewerkers en patiënten op deze beklemmende locatie tot elkaar veroordeeld zijn. In het troosteloze gebouw, afgesloten van de buitenwereld, ontrolt zich een psychologisch gevecht waarbij niemand vrijuit gaat.

Een groeiend percentage van de Nederlandse gedetineerden kampt met psychiatrische stoornissen. In 1981 zaten er in het PPC Amsterdam nog geen tien ernstig gestoorde gedetineerden, nu zijn dat er zo’n 330 op jaarbasis. Zij zijn het resultaat van een falend zorgsysteem dat mensen laat rondzwerven over straat, rondpompt in instituties van zorg en detentie zonder hen adequaat te behandelen. Niemand wil deze mensen hebben, het PPC is de laatste optie, zij mogen immers niemand weigeren.