Aan de hand van fragmenten uit toneelvoorstellingen laat Van Ditshuysen de verschillende kanten van zijn oeuvre zien. Acteurs met wie hij regelmatig werkt, spelen 'hun Simons als regisseur'. Elsie de Brauw (zijn vrouw), Betty Schuurman, Chris Nietvelt en de acteurs Pierre Bokma en Wim Opbrouck zorgen op die manier voor een onthullend, soms hilarisch en soms vertederend portret. Simons wordt evenmin geïnterviewd - hij levert begeleidend commentaar in de documentaire.
 

Als kind wilde Johan Simons (1946) eerst zendeling worden. Later werd dat danser en hij doorliep de dansacademie. Hij vertrok naar Parijs waar hij werd aangestoken door de geest van vrijheid, gelijkheid en revolutie. Het geld raakte echter op. Terug in Nederland speelde hij vooral kleine rollen, onder meer bij de Haagsche Comedie. Dat vond hij zo'n idioot hierarchische omgeving dat hij op een avond woedend zijn kleedkamer verbouwde en vertrok. Simons: 'Je moet een acteur niets voorschrijven. Die wil zijn eigen creativiteit gebruiken. Vrijlaten, dat is het geheim'.

Samen met muzikant/componist Paul Koek vond hij het lokatie-theater uit: spelen in de klei voor de gewone man. Met Muziektheater Hollandia bezochten ze vele internationale festivals. Helaas bleef de gewone man thuis en bleek het publiek voornamelijk te bestaan uit hooggeschoolden met veel te dure auto's. Nadat Hollandia in 2001 fuseerde met Zuidelijk Toneel reisde Simons af naar Belgie waar hij NTGent internationaal op de kaart zette. Zijn zoekende geest, zijn werkwijze en zijn keuze voor theaterstukken met maatschappelijke thema's, bezorgden Simons een Eredoctoraat van de Universiteit van Gent. Ondertussen regisseerde hij in Parijs nog twee opera's: de Boccanegra (Verdi) en Fidelio (Beethoven).

Twee jaar geleden vroeg de Stad Munchen hem Intendant te worden van de Munchner Kammerspiele, een toonaangevend theatergezelschap dat met Simons Europees theater wil maken. De première in oktober 2010 van Hotel Savoy* (Joseph Roth) werd zijn vuurdoop; het leverde een staande ovatie op.