In deze documentaire met een fraai vormgegeven geluidsdecor van de stad Amsterdam, registreert Elsbeth Dijkstra de ervaringen van een Amsterdamse buurtregisseur. Vanuit zijn gevoel voor rechtvaardigheid, wilde de 49-jarige José Andrade zijn hele leven al politieagent worden. De nieuwe functie van buurtregisseur is hem op het lijf geschreven. José's jarenlange straatervaring, zijn intuïtie en zijn warmte maken dat hij door ogenschijnlijke onoplosbare problemen in de buurt heendringt en respect verwerft bij de verschillende bevolkingsgroepen.

Andrade heeft zo zijn eigen filosofie over het vak en laat zich inspireren door de Belgische filosoof Arnold Cornelis. In zijn eigen buurt De Staatsliedenbuurt in Amsterdam heeft José medio 2006 de problemen opgelost: de junks, de bezoekers van de avondwinkel, de burenruzies, alles lijkt hier rustig. Dan wordt hij naar een andere buurt overgeplaatst. Deze oude volkswijk, de Da Costa buurt, is verdeeld in twee kampen, de allochtone en autochtone bevolking, die niet meer met elkaar praten. Als nieuwkomer in de buurt pakt José met zijn eigen methodes de kans om de kampen bij elkaar te brengen en de communicatie weer op gang te brengen.

Elsbeth Dijkstra hoorde de verschillende partijen en vergezelde José op zijn straatrondes en tijdens het inloopspreekuur in het buurthuis.

Samenstelling: Elsbeth Dijkstra.

Techniek: Huibert Boon.

Dit programma kwam tot stand met steun van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties.

Corinne van der Hoeven

"Doe je ogen eens dicht, wat zie je dan?" "Niks." "En als je blind bent, wat zie je dan?" "Niks." Sinds fotograaf Hannes Wallrafen door een erfelijke oogziekte nagenoeg blind is geworden, kijkt hij met zijn oren. Wat hij ziet? Hij ziet heel veel. 'Horen is kijken, luisteren is zien', zegt Wallrafen. Het geluid van hakken geeft beeld, de stem aan de andere kant van de lijn kan je zien. Deze aflevering: omroepstem.