#5 De gloeiende plaat

Stef Visjager mag dan een bekroonde podcastmaker zijn, maar haar eigen kinderen nemen haar niet altijd even serieus. Met verbijstering constateert dochter Elise dat Stef nog altijd koemelk drinkt, en dus blijkbaar niet bereid is om ook maar de kleinste bijdrage te leveren om de mensheid te redden van de ondergang. Elise (22): “Als je genoeg geld hebt om havermelk te kopen, dan is er echt zó geen barrière om het niet te doen!”

En dat terwijl Stef juist enorm haar best doet om milieubewust te leven: ze scheidt haar afval, rijdt in een elektrische auto en houdt het laatste nieuws bij over het klimaat. Maar juist die nieuwsberichten werken verlammend. Want wat voor zin heeft het om plastic te scheiden als een groot deel daarvan toch verbrand wordt? En moeten we echt meer windmolens willen als het ook gehaktmolens zijn voor trekvogels? Het zijn zorgen waar dochter Elise geen last van lijkt te hebben. Zij en haar vrienden lijken precies te weten hoe het moet.

In de documentaire De Gloeiende Plaat onderzoekt Stef hoe geëngageerde twintigers aankijken tegen haar generatie. Hoe is het om opgescheept te zitten met een aarde die door je ouders kapot is gemaakt? En hoe kan het dat veel jongeren wél lijken te weten hoe ze verantwoord moeten leven, zonder zich permanent schuldig te voelen over hun ecologische voetafdruk? Stef vroeg de jonge podcast-maker Weike van Koolwijk om een deel van de opnames te maken, omdat zij als twintiger makkelijker toegang heeft tot de nieuwe generatie. Dat bleek een gouden greep, want vooral tegen haar houden de jongeren zich niet in als ze de puinhoop bespreken die ze van de vorige generatie hebben geërfd. Of zoals Olja (26) het uitdrukt: “In wat voor kutshit hebben jullie me hier achtergelaten?!?”

Zo ontstaat een wrang-geestige raamvertelling waarin Weike en Stef de interviews bespreken die ze afzonderlijk van elkaar opgenomen hebben, en waarin Stef zich tot het einde toe schuldig blijft voelen, zelfs nu ze –aangespoord door haar dochter- af en toe vleesvervangers eet. Max, een van Weike’s vrienden, zegt daarover: “Ik ben niet het type die denkt dat als je Vivera uit plastic gaat eten dat je moreel superieur bent.” Zelf haalt Max zijn eten uit de vuilnisbak van de supermarkt. Daar kan geen ouder tegenop.