De vriend van Eva ven Pelt – Bernard, de schrijver en dichter uit de serie – werkte een aantal jaar bij de fietskoeriers, en kwam terug met verhalen. ‘Door zijn verhalen werd ik geprikkeld: wat gebeuren daar een mooie dingen’, vertelt ze. Er zitten veel thema’s in de groep mensen vertelt Halil Ibrahim Özpamuk: ‘Allemaal hebben een droom en ze willen die ook allemaal verwezenlijken’.

Volgens de makers vormt het fietskoeriersbedrijf een soort van klein universum. Het is daar niet perfect, maar het biedt wel een veilige basis in een wereld die best wel hard is; een wereld met winnaars en verliezers. De fietsers gaan kriskras door de stad, en verbinden zo alle delen met de stad met elkaar.

Stanley Winter staat in de serie midden in de aandacht – iets wat niet echt bij hem past. Toch deed hij het met volle overgave. Waarom? ‘Omdat ik vind dat er heel veel mensen die gehandicapt zijn, geen onderdeel zijn van deze maatschappij.’ Stanley wil een voorbeeld zijn voor anderen met een handicap, laten zien dat je leven niet ophoudt als je een ledemaat verliest. Zijn grootste overwinning was het feit dat hij zonder prothese voor de camera durfde te verschijnen. In de DocTalks vertelt hij daarover: ‘Ik moest me eraan overgeven. En uiteindelijk is het een prachtige scene geworden.’

Eva van Pelt: ‘Stanley was al op een weg begonnen naar zelfacceptatie. Maar omdat we hem zijn gaan filmen en heel veel gesprekken met hem hebben gevoerd, is de drempel daarin verlaagd. Het is een katalysator geweest om er nog meer voor te gaan, om nog harder te werken aan zijn revalidatie.’

Op de vraag of de fietskoeriers al liefde hebben gevonden, moeten de makers helaas met ‘nee’ antwoorden. Maar wel geeft Eva van Pelt aan dat als er mensen geinteresseerd zijn om met een van de koeriers te daten, dat ze het vooral moeten laten weten door een mail te sturen (dat kan naar info@vpro.nl).