De Donderdag Documentaire
Verdrietig is verleden tijd
De selfmade inburgering van drie generaties Molukkers. Stefanus Ririhena (81), zijn kinderen en kleinkinderen vertellen over hoe het hen sinds hun komst naar Nederland is vergaan. Het is het verhaal over inburgering en integratie in een tijd waarin die begrippen nog nauwelijks bekend waren. In 1951 vertrok KNIL-korporaal Stefanus (Noes) Ririhena - zoals veel van zijn medemilitairen - met zijn gezin van de Molukken naar Nederland. Nog jarenlang bleven de koffers voor een groot deel onuitgepakt. Het zou immers om een tijdelijk verblijf gaan. De kinderen groeiden op met zoveel mogelijk kennis over de Molukse cultuur en alles stond in het teken van de gedroomde terugkeer naar het vaderland. Inmiddels is Noes een vitale tachtiger. Hij woont nog steeds in Nederland, evenals zijn vijf dochters en zes kleinkinderen. Waarom liepen de dingen anders en konden dromen niet verwezenlijkt worden? Filmmaker Karim Traïdia, die zelf in 1976 van Algerije naar Nederland kwam, laat de drie generaties aan het woord. Ze verhalen over het leven in barakkenkamp Vossenbosch (Wierden) waar Noes met zijn vrouw, een inmiddels overleden zoon en de oudste twee dochters terecht kwam. Over het pijnlijke verleden dat ze achter zich hebben gelaten. Over de Molukse cultuur die volgens Noes nog lang zal voortleven in zijn familie, maar waarover de jongste generatie andere ideeën heeft. Over hoe ze met veerkracht, overlevingsdrang en doorzettingsvermogen een plaats in de Nederlandse samenleving veroverden, nadat het leven decennialang in het teken van terugkeer had gestaan. En over de nieuwe denkbeelden van de jongste generatie. 'Wat de Hollanders de Molukkers hebben aangedaan, die Hollanders dat zijn ook onze ouders. We zijn halfbloed. Nee, we zijn dubbelbloed.' Maar wat vooral opvalt in alle verhalen is de grote betekenis van de familieband. De tweeling Nona en Etji: Die familieliefde, dat hebben we allemaal, die is geweldig groot, niet alleen de kleine familie, maar ook de familie eromheen.'