Een project van mensen
“De film laat zien hoe het bureaucratische project dat de Europese Unie is ook vooral een project is dat bepaald werd en wordt door mensen. Er zit een hele emotionele kant aan het Europese project, dat lijken we wel eens te vergeten. Men dacht na de Tweede Wereldoorlog: emoties kunnen zoveel ellende veroorzaken. Daarom moest het Europese project ontdaan worden van elke emotie. Maar wij wilden laten zien dat dit helemaal niet het geval is. Het maakt juist heel erg veel uit wie er aan tafel zit.”
Een mooi voorbeeld van de emotionele kant van de Europese samenwerking die de documentaire laat zien is de manier waarop de verschillende regeringsleiders aankeken tegen de op handen zijnde Duitse eenwording. Met name Margaret Thatcher en Ruud Lubbers waren zeer huiverig voor de macht van een herenigd Duitsland. Toch nam Mitterrand het voortouw om zijn West-Duitse collega Helmut Kohl ervan te overtuigen dat de andere Europese leiders alles in het werk zouden stellen om zijn droom van een verenigd Duitsland waar te zullen maken. In de emotionele sfeer die hij hiermee creëerde werden ook de meer sceptische leiders meegezogen en werd zo de grootste stap naar Duitse eenwording gezet.
Deze emotionele kant is tegelijkertijd ook wat de Europese samenwerking volgens Pekel lastig maakt. “De emotie ligt voor een groot gedeelte nog steeds dichter bij de lidstaten en niet bij de Europese Unie. De verschillende culturen van de lidstaten kijken allemaal anders tegen Europa aan. Er is dan ook niet zozeer één Europese droom maar eerder meerdere Europese dromen. Het hangt ervan af aan wie je het vraagt en wanneer.”