Ulrich Seidl - Gehaat en geliefd

"Ulrich Seidl is een stille, rustige man. Het is niet gemakkelijk om tot hem door te dringen, maar hij is wel heel eerlijk. Recent had ik in Venetië een heel leuk gesprek met hem naar aanleiding van zijn documentaire Im Keller. Seidl was toen heel ontspannen en had er plezier in, wat niet vaak gebeurt. Hij beleeft een duivels genoegen aan zijn eigen onvermogens en die van anderen. Omdat ik dat ook heb, voelde hij zich op zijn gemak bij mij.

Seidl ziet het als zijn plicht om de Oostenrijkse rolluiken open te gooien. Ik denk dat zijn inspiratie voortkomt uit een strijdlust die in hem zit. Zijn ouders hadden graag gezien dat hij priester was geworden, daar is hij tegen ingegaan. Nu is hij een soort prediker van het atheïsme geworden. Volgens hem bedekt en verhult het geloof hoe mensen echt zijn.

Ik denk niet dat Seidl zich veel bezighoudt met de gevolgen voor de hoofdpersonages, het resultaat is voor hem belangrijker. Uiteindelijk is hij, zoals de meeste kunstenaars, volgens mij vooral geïnteresseerd in zichzelf: waarom zou je anders de wereld opzadelen met jouw visie?

Bij Hundstage wilde iemand achteraf niet meer mee doen. Maar als dat al afgesproken is, dan zal hij geen water bij de wijn doen."

Gerhard Busch is filmjournalist bij Cinema.nl en sprak drie keer met Ulrich Seidl, over Hundstage, Import/Export en Im Keller.

Jesus, du weiβt (2003)
Porret van zes gelovigen van verschillende leeftijden en achtergronden. Seidl filmt ieder van hen hardop biddend in een kerk, waarbij zij bekentenissen afleggen en Jezus vragen om steun. Voor de kijker voelen deze ontboezemingen onaangenaam intiem aan.
 

Models (1999)
Voor buitenstaanders lijkt de modellenwereld er één van glitter en glamour. De mooie jonge vrouwen lopen het ene na het andere feestje af en doen zich tegoed aan champagne en kaviaar. De werkelijkheid blijkt echter weerbarstiger. In de deels fictieve documentaire Models (1999) toont Ulrich Seidl het modellenleven naast de catwalk. De vrouwen dromen van een ‘gewone’ carrière, liefde en een gezinsleven. In plaats daarvan lijden ze onder het strenge fysieke regime waar zij zich aan dienen te houden. Anorexia, seksueel misbruik en depressie zijn aan de orde van de dag.
 

Tierische Liebe (1996)
Bij de titel Tierische Liebe (1996) denk je misschien aan een idyllische film over de onvoorwaardelijke liefde tussen mens en dier. Seidl richt zijn camera juist op ontspoorde vormen van dierenliefde. De hoofdpersonen projecteren hun behoeftes en verlangens op hun huisdier, die daar onmogelijk aan kan voldoen. Hoe meer de eigenaren aan hun huisdieren gehecht raken, des te verder drijven ze af van de werkelijkheid. De vaak eenzame baasjes creëren een eigen wereld met een levenspartner die niet in staat is om hen af te wijzen.
 

Der Busenfreund (1997)
Rene Rupnik is een voormalig wiskundeleraar en woont bij zijn bejaarde moeder. Hij is van jongs af aan gefixeerd op vrouwelijke boezems die hij met wiskundige precisie bestudeert. Grote borsten symboliseren voor hem een soort oermoeder. De rondborstige Oostenrijkse actrice Senta Berger ziet hij als het toppunt van perfectie. In Der Busenfreund prijst hij haar rondingen en praat hij vrijuit over zijn obsessie.
 

 "Het sterke aan Seidls oeuvre vind ik dat het laat zien wat voor ellende er in Oostenrijk onder het tapijt wordt geveegd, wat verborgen blijft achter de gesloten ramen en deuren. Dat past ook in de traditie van Oostenrijkse schrijvers als Thomas Bernhard en Elfriede Jelinek en het sluit ook aan bij wat Michael Haneke in zijn eerste films heeft gemaakt. Oostenrijk is ook een raar land. Aan de ene kant die burgerheid van oppervlakkig fatsoen naar buiten toe, en aan de andere kant avant-garde kunstenaars die radicaal uit de hoek komen.

Een merkwaardige spanning tussen een op het oog keurige samenleving en kunstenaars die blootleggen wat er werkelijk achter die façades schuilt. Seidl doet dat ook heel goed, al is hij niet de eerste en daardoor niet perse origineel. De Oostenrijkse artcinema is een exportproduct geworden en geeft een beeld van Oostenrijk dat daar alleen maar nazi's en mafketels wonen. Seidl heeft navolgers gehad in Oostenrijk. Maar dat heeft in mijn ogen vooral te maken met dat zijn films heel veel succes hebben gehad, en zegt niet zoveel meer over het land. Het gaat alleen nog maar om 'hoe vreemder, hoe beter'.

Haneke was de eerste filmmaker die toonde wat er achter de Oostenrijkse voordeur gebeurde. Haneke is wel al vrij snel films gaan maken met een universeler thema, die voor iedereen herkenbaar zijn, terwijl Seidl zich beperkt tot Oostenrijkse thema's." Jos van der Burg is filmrecensent bij Parool en De Filmkrant, en heeft 'Im Keller', de nieuwste documentaire van Ulrich Seidl, ingeleid bij de premiere in EYE Amsterdam.

"Ulrich Seidl vertelt aan de mensen die hij filmt wat hij ongeveer van hen verwacht en is daar heel eerlijk in. Heel vaak willen de mensen die hij benadert niet meewerken. De mensen die dat wel doen, spelen zichzelf. Seidl wil geen feiten laten zien, maar zijn visie op de wereld tonen. Hij is een kunstenaar en de grens tussen documentaire en fictie is voor hemzelf nauwelijks interessant. 

De scènes in Seidls films worden chronologisch gefilmd. Hij weet waar hij wil beginnen en eindigen, maar de weg daar naartoe wordt bepaald door wat er gebeurt tijdens het filmen en de reptities. In het draaiboek staan geen uitgeschreven dialogen, omdat het lastig is voor non-professionals om die natuurlijk uit te spreken. Omdat Seidl elke scène eindeloos laat spelen totdat hij volledig tevreden is en pas dan weer doorgaat naar de volgende scène, voelen die films van hem zo levensecht.

Seidl wil zijn pessimistische visie, zijn negatieve beeld van de mens, elke keer naar voren halen. Daar gaat hij heel ver in, soms verder dan je als kijker kan verdragen. Tegelijkertijd zou hij zelf ook willen dat de wereld beter was. Seidl kijkt niet neer op de mensen in zijn film, hij herkent er ook iets van zichzelf in."