En… is die pont groot genoeg om anderhalve meter afstand van elkaar te houden?
Rovers: 'Hm… ik zou het nu niet doen. Ik zou lekker thuisblijven.'
Het thema is droefenis. Wat wil je bereiken met deze film, Sanne? Voor wie is het, en wat moeten ze eruithalen?
Rovers: 'Nou, in deze tijden, waarin iedereen toch onzeker is en op zoek gaat naar antwoorden – dat was al zo, maar het wordt nog versterkt door de coronacrisis en al het thuiszitten – zie je dat iedereen toch weer teruggrijpt naar literatuur, naar goede verhalen. De troostende werking van muziek, poëzie en literatuur. Ik denk dat dat uiteindelijk is waar de film om draait. En wat ik zo mooi vind aan De Kift en wat ik ook wilde overbrengen is dat het leven niet altijd over rozen gaat, maar dat het toch de moeite waard is. Dat je het leven moet vieren, ondanks alle ellende of strijd die je moet voeren. Dat is waar De Kift ook vaak over zingt, over mensen die het niet altijd even makkelijk hebben, maar toch doorgaan. En als ik naar een concert ga van De Kift, dan troost mij dat heel erg. Ondanks dat het niet gaat over de vrolijke dingen van het leven word ik toch heel erg gelukkig van hun muziek en hun optredens. De Kift live is een soort explosie van een heleboel mensen op het podium en deze film heeft een bepaalde rust, maar ik hoop wel dat het uiteindelijk hetzelfde uitdraagt.'
Hoe klinkt dat, Ferry?
Heijne: 'Ik denk inderdaad dat de mensen die hun verhaal vertellen, zoals Bas en Rodaan, dat doen vanuit de gedachte dat anderen daar wellicht iets aan kunnen hebben. Dat mensen daar steun aan hebben. En ik ben niet speciaal een zielswerker ofzo, maar ik vind het wel belangrijk dat mensen wat hebben aan de kunst die we maken, in dit geval filmkunst gecombineerd met muziek. Dat het een bepaalde waarde heeft. Dat je er sterker van wordt, eigenlijk. Bij de premiere in De Brakke Grond, eind vorig jaar, toen werd de film vertoond en speelden we daar ook live bij, en wat ik toen heel mooi vond was dat van verschillende kanten mensen zeiden dat ze zo veel herkend hadden en dat ze zich daadwerkelijk gesteund voelden. Een aantal hoofdpersonen waren er ook, en met hen kwamen naderhand allerlei gesprekken op gang, en dat vind ik gewoon fantastisch. Dat je dat losmaakt met zo’n film, en met de muziek. Dat vind ik belangrijk, en dat is erg goed gelukt met deze film.'
Het is inderdaad een film die je het liefst in een zaal zou willen zien, met de mogelijkheid om na te praten.
Rovers: 'Ja. Er stond ook van alles gepland, maar ja, dat kan nu niet doorgaan. Dat vind ik heel erg jammer. Want ik ben wel bij een aantal vertoningen geweest, en dan zie je de reacties en heb je achteraf een gesprek. En nu komt hij op televisie (en online!, EV) en hoop je natuurlijk dat mensen de moeite nemen om een reactie te sturen. Want het blijft anders erg anoniem. En wat ik ook nog wil zeggen: Bas, die het verhaal vertelt over het verlies van zijn dochter Belle, die was naar de premiere gekomen en naar de live uitvoering, met zijn andere kinderen, en die zei dat de film hen persoonlijk ook echt had geholpen bij het verwerken van het verdriet. Dat vond ik eigenlijk het allermooiste compliment. En Belle hield ook van De Kift.'
Heijne: 'Ja, dat was ook bijzonder om te zien. Haar kamer was nog min of meer intact. Daar stonden haar boeken nog, en ik vond het heel leuk om te zien dat een aantal van die boeken ook in mijn kast staan. Dat zorgt dat je een verbintenis hebt via die literatuur, dat ontroerde mij wel.'
Een band met iemand die je nooit hebt ontmoet en ook nooit zult ontmoeten.
Heijne: 'Ja, absoluut, en dat soort dingen helpen mij ook wel bij het maken van muziek. Die boeken ga ik lezen, die kijk ik door, en dan voel je een beetje de sfeer, en dat maakt dat je bepaalde muziek gaat maken uiteindelijk. Althans, bij mij werkt het zo. Dus de muziek is, op zo’n kleine manier, toch ook gestuurd door Belle, door wie zij was.'