Oude mensen ziet ze er nooit, Alleen tot op het bot verkilde, verkleumde reizigers die net als zij dromen van een warme wachtruimte, van een menselijke hand in een vervreemde wereld.
En op een dag als ze weer vertraging heeft en ze bang is dat haar voeten bevriezen besluit ze tot actie over te gaan.
In deel 1 confronteert Margot op een ijskoude winderige ochtend de architect van het station: Jeroen Eulderink van bureau Arcades met de harde realiteit van de treinreizigers.
Margot de nooijer, NTR, 2013
Op een klein stationnetje, deel 1
VPRO,
NTR
Margot de Nooijer woont in Driehuizen. Een klein dorpje in de Schermer. Er is geen openbaar vervoer dus als zij naar Amsterdam gaat rijdt ze met de auto naar station Krommenie- Assendelft om daar de trein te nemen. Maar elke keer als zij daar staat vervloekt ze de NS dat zij haar op een onpersoonlijk, koud, kil, tochtig station laten staan, waar geen beschutte wachtruimte is, waar nergens thee en koffie te krijgen is en waar ze voor een kaartje op automaten aangewezen is.