In de kletsnatte septembermaand van 2015 besluiten honderdtwintig gegoede burgers plotseling huis en haard te verlaten om op een braakliggend terrein in Amsterdam-Noord te gaan kamperen. Ze staan er zes weken. In de modder. Zonder enige voorziening.
Collectieve gekte? Neen, het is de wachtrij voor de aanschaf van een vrij kavel; een uiterst gewild stuk grond, vlakbij het centrum van Amsterdam, waarop, geheel naar eigen inzicht, een huis gebouwd kan worden.
Deze kavelcamping, waar de bewoners uit het niets een mini-staatje bouwden, is het onderwerp van de nieuwste radiodocumentaire van Jan Maarten Deurvorst.
De kavelcamping leverde ongewild een uniek sociaal en democratisch experiment op. Een Utopia, zonder camera’s. Er waren grote kampvuren. Eritrese vluchtelingen kwamen koken. In de circustent maakten bewoners theater. Maar gaandeweg werd de sfeer grimmiger. Er was een vechtpartij en bewoners probeerden elkaar te betrappen op overtredingen van de gemaakte regels. Het gerucht ging dat de gemeente de kavelcamping zou ontruimen vanwege de openbare orde. Om de onrust te bezweren werd het algemeen stemrecht vervolgens afgeschaft door de campingraad.
Inmiddels wonen de kampeerders in riante zelfontworpen huizen. Hoe kijken zij terug op de kavelcamping? Bracht dit het slechtste naar boven in de mens of hebben de ontberingen er juist voor gezorgd dat zij nu met elkaar een uitzonderlijk hechte buurt vormen?