Hendrikx struinde stad en land af en volgde met zijn camera toevallige voorbijgangers. “Het voelde niet goed om deze antidocumentaire te maken en ik voelde me ook totaal geen filmmaker”, zegt Hendrikx. Daarbij kwam ook nog dat hij zich simpelweg een stalker waande. “Ik realiseerde me dat ik mensen op deze manier geen ontsnappingsmogelijkheid gaf. Daarom ben ik gaan aanbellen bij huizen. Dan kunnen mensen gewoon de deur dicht doen als ze er geen zin in hebben.”
Na vele boze blikken en dichtvallende deuren had Hendrikx dan toch beet. “Eenmaal binnen bij Jan was het een bizarre situatie. Ik vond het vooral interessant om te merken dat hij in een soort gedachtestroom kwam en maar tegen me bleef praten.” Om ook echt zijn mond te houden en de bewoner te laten zwemmen, vond Hendrikx moeilijk. “Maar ik realiseerde me dat de spanning weg zou zijn op het moment dat ik de code zou breken. Het hele experiment leunde op deze code.”
Deze manier van documentaire maken wordt zeker niet zijn nieuwe werkwijze, lacht Hendrikx. “Het was een leuk experiment, maar het wordt pas interessant als ik de hoofdpersoon een jaar lang zo had gefilmd.”