Hoe ging je om met die positie?
'Deze positie was ingewikkeld voor mij. Ik mag René en Martina allebei heel erg, maar wanneer ze ruzie hadden moest ik van beide het conflict aanhoren. Soms had ik zin om partij te kiezen, maar als maker leek me dat niet verstandig. Zo heb ik geduldig alle verhalen aangehoord, begrip getoond en vooral geprobeerd om mijn doel niet uit het oog te verliezen. Namelijk een documentaire maken over hun leven en de daarbij komende hordes.'

Toch bleef je filmen.
‘Toen het uitging, liet René een lange tijd niets van zich horen. Martina nam wel contact met me op. Ze wist dat ik nog contact had met René. Op een gegeven moment zei ze: ‘Als je me niet vertelt waar hij woont, dan wil ik niet meer in de documentaire.’ Ik kon natuurlijk niet privacygevoelige informatie aan haar doorgeven. Terwijl ik wel dacht: ‘Kom op René, je kan toch wel iets van je laten horen.’ Ik zat erg met die interne strijd, ook omdat ik op tijd wilde afstuderen. Later heeft hij, mede dankzij mij, een berichtje gestuurd naar Martina. Het was weer aan, en ik kon weer verder met mijn film.'

Hoe bepaalde je wat je wilde filmen?
‘Deze documentaire maakte ik tijdens mijn opleiding Visuele Antropologie aan de Universiteit van Manchester. Hier leer je antropologisch onderzoek te doen. Bij deze onderzoekswijze bouw je eerst een persoonlijke band op met je personages. Ook probeer je zoveel mogelijk mee te draaien in hun persoonlijke leven zonder al te veel op de voorgrond te treden. Ik filmde mede daardoor geen korte vooraf bedachte scènes, maar eigenlijk gewoon constant. Zodat zij gewend zouden raken aan de camera en ik hun alledaagse realiteit kon vangen in beeld. Hoewel ik niet al het materiaal terugkeek, was het monteren een hele klus. Laatst ging ik nog eens door het materiaal, en zag nog veel meer mogelijke scènes en verhaallijnen.’

In de film vertrek je met René naar een afkickkliniek in Frankrijk. Hoe was dat voor jou?
‘René vertelt altijd wilde verhalen, maar ik wist niet precies wat hij ging doen, hoelang we zouden blijven en waar we zouden slapen. Ik ging ervan uit dat we buiten, in de stad, zouden overnachten. Daarom had ik voor de zekerheid legale pepperspray gekocht omdat ik niet wist wat voor figuren daar nog meer zouden zijn en ik dure apparatuur bij me had. Uiteindelijk viel dat allemaal reuze mee. Ik sliep in een tentje, hij in de buitenlucht. We hadden een fijne tijd, hoewel ik het soms wel vermoeiend vond.’

Waarom vond je het vermoeiend?
'Omdat ik eigenlijk honderd dingen tegelijk aan het doen was. Enerzijds had ik de normale vermoeidheid van reizen. Ik was veel onderweg en had een zware backpack op m'n rug met een tent, apparatuur en een statief. En daar bovenop komt nog dat René de oren van je hoofd praat. Met verhalen die verschillen van de geheime dienst die hem achtervolgen tot waar je het beste wiet kan scoren.'

Wat vinden René en Martina zelf van de film?
‘Ik vond het erg spannend om de film te laten zien, omdat er fragmenten inzitten waar ze erg kwetsbaar zijn en het niet goed gaat met hun relatie. Toch heb ik het idee dat ze dat niet per se heel erg vonden. Volgens mij zien ze het allebei als een mooi document van hun laatste zomer bij de tent. Zeker omdat ze nu allebei op een andere plek wonen. Ze hebben de film ook doorgestuurd naar mensen in hun omgeving. Ik denk dat je dat alleen maar doet als je er zelf tevreden mee bent.’

Hoe gaat het nu met ze?
‘Op dit moment is het weer aan en gaat het goed met ze. René heeft via de dakloze hulpverlening een mooie woning gekregen in Amsterdam Zuid. Al mist hij zijn tent nog dagelijks. Martina woont nog in dezelfde kamer als in de film. Wel heeft ze veel last van gezondheidsproblemen zoals diabetes. Daarom is ze nu soms te moe om bij René op bezoek te gaan. Dat is treurig.’

Ik voel een vervolg aankomen.
‘Dat werd mij ook gezegd toen ik er net klaar mee was. Op dat moment had ik het idee dat ik even afstand van de twee moest nemen. De ingewikkelde band tussen hen en de break-ups die ook het maakproces voor mij hadden bemoeilijkt maakte dat ik ook wel blij was dat het was afgerond. Achteraf gezien was het waarschijnlijk wel een mooi verhaal geworden omdat ik dan had kunnen vastleggen hoe René na 22 jaar dakloos te zijn zich eindelijk tussen vier muren heeft gevestigd. Maar goed, er zijn nog zoveel mooie verhalen in de wereld. Het lijkt me leuk om weer een geheel nieuw project te starten.'