Abel Vos 11 februari 2022

In zijn afstudeerdocumentaire aan de Dutch Filmers Academy volgt regisseur Niels Barendregt theatermaker Patrick Ribeiro. Na zijn autobiografische theatervoorstelling wordt hij door verschillende media niet gezien als theatermaker, maar als “ex-jongen van de straat.” De focus ligt daarbij niet op zijn artistiek talent, maar op zijn verleden. Hoe begon regisseur Barendregt aan deze documentaire? En waarom moeten mensen zijn film zien? 2Doc.nl ging met hem in gesprek.  

Hoe begon je aan dit filmproces?
‘Als onderwerp voor mijn afstudeerdocumentaire zat ik eerst met de avondklokrellen in mijn hoofd. Ik kom zelf uit Rotterdam, en vond dat zo jammer om te zien. Tijdens mijn research over dit onderwerp kwam ik met verschillende mensen in contact. Zo ook met het Rotterdams Wijktheater. Daar leerde ik Patrick kennen. Hij vertelde vrij snel over zijn struggle met het opgelegde stigma door de media: hij wordt snel gezien als “jongen van de straat”, omdat hij over dat onderwerp voorstellingen over maakt en uit Hoogvliet komt. Ik zag in hem juist een creatieve, toegankelijke en lieve jongen. Toen hij hierover vertelde, wist ik gelijk dat dit het onderwerp van mijn documentaire zou worden

De film gaat over Ribeiro’s worsteling met het opgelegde stigma door de media. Daar ben jij ook onderdeel van. Worstelde je met die positie?
‘Ik was me daar bij dit maakproces eigenlijk helemaal niet zo bewust van. Vanaf het begin zei ik duidelijk: dit is hoe ik jou zie, en dit is hoe ik jou wil portretteren: als een open creatieve theatermaker. Hij vertrouwde me daarin.’

Je had z’n vertrouwen dus snel gewonnen?
‘Ik had geen strategie hierin, of zo. Het klikte gewoon goed. Er was een goede vibe. Dit filmproces duurde zo’n drie maanden. Gedurende die periode is het vertrouwen verder gegroeid. Er was een open communicatie en we vroegen elkaar veel. Dat gaf me de mogelijkheid om veel te registreren en zo een observerende stijl aan te houden.’

In een scène in de film leest hij een boek van Aristoteles en luistert muziek van Hef op de achtergrond. Ik zie dat als andere werelden.
‘Patrick is een acteur, maar hij heeft mij binnen deze filmperiode wel toegelaten tot wie hij echt is. Aristoteles is een inspiratiebron voor hem. Als dat niet zo was, had ik het geen deel laten uitmaken van de film, omdat ik echt een puur portret van hem wilde neerzetten. Hij wil zich ook niet op een andere manier voordoen dan hij is.’

Jouw film raakt een interessant vraagstuk: bij interviews kan zijn achtergrond niet losstaan van zijn theatertour.
‘Ik kreeg zo’n onprettig en boos gevoel bij dat fragment van Spijkers met koppen. Hij is aanwezig om te vertellen over een theatervoorstelling die hij regisseert. De allereerste vraag gaat niet over hoe hij de voorstelling aanpakt, of wat zijn visie is. Nee, Dolf Jansen focust puur op zijn straatverleden. Ik denk dat veel mensen het er niet mee eens zijn, hoe die vragen werden gesteld en hoe hij voor het blok werd gezet. Ik hoop dat anderen zien: dat is niet fair.’

Waarom moeten mensen jouw film zien?
‘Ik vind Patrick als persoon heel inspirerend. Een supercreatieve jongen die toffe dingen aan het doen is. Door middel van zijn verhaal wil ik mensen in beweging krijgen. Wanneer stel je welke vraag? Zie je een theatermaker alleen als onderwerp of ook echt als maker? Gaat het altijd om iemands verleden, of ook over hoe iemand nu bezig is? Ik hoop dat er een discussie ontstaat naar aanleiding van deze film, waarbij mensen zelf een mening kunnen vormen.’

Wat vond je lastig bij het maakproces?
‘Ik maakte deze film in m’n eentje: ik regisseerde, filmde en monteerde alles zelf. Daarin worstelde ik vooral met de verhaallijn: hoe bouw je een verhaal tot een mooie, genuanceerde documentaire? Tijdens dit proces werd ik gecoacht door onder andere Shamira Raphaëla en Frederieke Jochems. Zij hebben mij erg geholpen met deze zoektocht.’

Dit is de debuutdocumentaire van Niels Barendregt. Hij werkt bij productiebedrijf Kaaps in Rotterdam.