Hoe is het om kinderen te volgen? En hoe ga je daar op een goede manier mee om?
Irene: ‘Het zijn allemaal hele andere kinderen. Jayden is nog heel speels, die had het op een gegeven moment helemaal niet meer door dat er een camera bij was; zo pulkte hij rustig in z’n neus voor de camera. Lotte en Christophe zijn wat ouder en die waren zich wel bewust van ons. Bij Lotte hebben we een keer een GoPro in de auto opgehangen zodat ze kon praten zonder ons erbij. Dat leverde hele mooie beelden op. Zo zoek je naar oplossingen.’

Noor: ‘Om goed met de kinderen om te gaan, hebben we continue contact gehouden met de ouders. Vanaf ons eerste contact gaven we aan wat we wilden maken. Het scheelt wel dat het in eerste instantie een schoolopdracht was, dus het voelde voor hen ook iets minder heftig daardoor denk ik.’

Hoelang hebben jullie de kinderen gevolgd?
Irene: ‘We volgden hen drie maandenlang en hadden van tevoren bedacht dat we wilden afsluiten met iets waar ze in die tijd naartoe zouden werken. Toevallig was dat bij alle drie in december.’

Het voelt haast langer als je de film kijkt.
Irene: ‘De kinderen hebben hele drukke levens. We hebben hen thuis, op school, bij trainingen, wedstrijden en bij vriendjes gevolgd. Dan heb je veel verschillende scènes. Ik denk dat het uiteindelijk iets van twaalf draaidagen waren.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Het lijkt mij best een grote kluif om drie kinderen te volgen voor je eerste grote documentaire. Waren jullie hier van tevoren niet bang voor?
Noor: ‘Nee, we hadden goed uitgedacht wat we wilden hebben. Dus we gingen er heel optimistisch in. Ik was zo enthousiast met filmen dat Irene weleens tegen mij zei: ‘je hoeft niet constant te draaien’. De grootste kluif kwam tijdens de montage.’

Irene: ‘We hadden twintig uur aan materiaal. Dat was echt een enorme berg om terug te kijken en te spotten. Onze docent Helmut Boeijen gaf ons toen de tip om met gekleurde post-its te gaan werken. We koppelden elk kind aan een kleur en probeerden de thema’s in hun verhalen te ontdekken om zo een verhaallijn te bouwen.’ 

Kwamen jullie nog leuke verrassingen tegen in de montage?
Irene: ‘Waar ik direct aan moet denken zijn de quootjes die we nog konden pakken doordat we de audiospeldjes op lieten zitten na het draaien. Mensen praten wat vrijer als wij er niet bij waren.’

Noor: ‘Hoewel dat voor Jayden natuurlijk niet leuk was, was het voor ons wel interessant dat dit pianoconcours de eerste tegenslag was voor Jayden. Tot dan toe had hij altijd wel wat gewonnen en hij was er ook van overtuigd dat hij de beste was. Het is heel interessant om te zien wat dat met zo’n klein kind doet. Ik vond het ook heel schattig dat hij zo blij was met z’n aanmoedigingsprijs.’

Hebben de kinderen en hun ouders de documentaire gezien? En wat vonden ze ervan?
Noor: ‘Ja, ze hebben het gezien. We vonden het spannend om de film aan hen te vertonen; wat als ze zich er niet in herkenden? De moeder van Jayden zei gelukkig dat ze het een heel eerlijk verhaal vond.’

Irene: ‘De andere ouders zijn er ook heel tevreden over. Christophe zei dat hij de documentaire al een paar keer opnieuw heeft gekeken. Dat vond ik zo lief. De families van Christophe en Lotte zijn ook heel blij voor ons dat de documentaire uitgezonden wordt.’

Hoe kijken jullie terug op het proces?
Noor: ‘Het is zo leuk om samen zo’n intensief project te draaien. Dan gingen we weer ergens heen bepakt en bezakt op een kleine OV-fiets. We hebben zoveel geleerd doordat we alles zelf hebben gedaan. We hebben ook nooit met tegenzin eraan gewerkt, ondanks dat het zo’n groot project was.’

Irene: ‘We zijn allebei op zich best bescheiden en nu zijn we voor het eerst echt heel trots op iets wat we hebben gemaakt.’