Makers van Morgen

Kippenhuis

VPRO

Eli Idsart (17) vraagt zich al een lange tijd af hoe het zou zijn om je eigen vlees te slachten. Dus besluit hij twee plofkippen in huis te nemen. Kan hij ze na twee weken nog de nek omdraaien?

In de twee weken dat jonge maker Eli Idsart de kippen Caput en Navia op zijn kamer houdt, probeert hij een intenste band met hen op te bouwen. Dit doet hij door met hen te eten, ze mee naar buiten te nemen en met ze te spelen. Hoe is het om dieren te houden waarvan je weet dat je er tenminste een moet gaan doden om je experiment te volbrengen?

Terwijl hij worstelt met deze vraag opent hij het gesprek over de vee-industrie met vrienden, een pluimveeboer, een boze vrouw en de Dierenbescherming. Want Eli wil antwoord op de vraag bij wie nu het probleem van de plofkip ligt.

Regie: Eli Idsart

‘Ik had verwacht dat ik een hechtere band met de kippen zou krijgen’

Eli Idsart

In gesprek met de regisseur

Tekst: Anne van Blijderveen

De zeventienjarige Eli Idsart wilde een kunstwerk maken en eindigde met een documentaire. ‘Ik had een plaatje gezien van een kip die uit een KFC-bucket at. Dat wilde ik namaken door een plofkip op te zetten. Eigenlijk zou ik alleen dat maakproces filmen, maar ik besloot het uit te breiden naar een documentaire.’

Naast dat Eli Idsart een kunstwerk met een opgezette kip wilde maken, vroeg hij zich al een lange tijd af hoe het zou zijn om je eigen vlees te doden. Vlak voor het project was hij vegetariër geworden en hij vond dat hij in staat moest zijn om een dier te doden aangezien hij het jarenlang argeloos had gegeten. Dus haalde hij de twee hennetjes Kaput en Navia in huis.

Hoe kwam je op het idee om twee kippen twee weken in je slaapkamer te houden?
‘Nadat ik had bedacht dat ik een kip wilde slachten voor het kunstwerk, dacht ik: ‘misschien kan ik het me mezelf nog moeilijker maken door de kip lang in huis te houden en een band met het dier op te bouwen.’ De boze mevrouw die je hoort in de documentaire adviseerde me er om er twee te nemen omdat kippen groepsdieren zijn. Zo kwam ik aan twee kippen op mijn slaapkamer.’

Waren je ouders blij met deze twee nieuwe bewoners in hun huis?
‘De kippen heb ik bij mijn vader thuisgehouden, hij is heel makkelijk. Mijn moeder had dit nooit goed gevonden. Ik heb steeds goed opgeruimd, maar ze poepen overal en echt veel. Ze poepten ook in m’n bed, dus besloot ik maar vuilniszakken over m’n bed te leggen en zelf op de bank in de woonkamer te gaan slapen.’ 

Tekst gaat verder na afbeelding

'Ik vond het heel moeilijk om die boer te bellen om hem te vertellen dat ik had gelogen over waarom ik die kippen nodig had'

Wat had je van tevoren verwacht van leven met twee kippen?
‘Ik had verwacht dat ik een hechtere band met ze zou krijgen, maar kippen zijn niet als katten of honden. Je kan minder makkelijk contact met hen maken. Dat ligt denk ik deels aan hun ogen, omdat ze prooidieren zijn, zitten die aan de zijkant. Ze kunnen je niet recht in de ogen kijken. Ik was voor hen gewoon het wezen dat hun eten gaf en hun poep opruimde.’

Hoelang deed je over het maken van deze film?
‘Het idee had ik al eind 2019. Het regelen van de kip duurde alleen al zo’n drie maanden. Ik wilde per se een plofkip om het gesprek over de bio-industrie op gang te brengen, maar zo’n veeboer gaat je niet zomaar een kip meegeven. Op een gegeven moment heb ik met een leugen twee kippen meegekregen van een hele aardige boer. Toen ik de kippen had, heb ik twee weken intensief gefilmd en daarna nog drie maanden geëdit.’

Wat vond je moeilijk aan het maakproces?
‘Ik vond het heel moeilijk om die boer te bellen om hem te vertellen dat ik had gelogen over waarom ik die kippen nodig had. Die boer was zo goed voor mij geweest en had mij heel veel verteld over de bio-industrie en ik had hem voorgelogen. Hij was heel teleurgesteld, maar is later nog een keer naar mijn school toegekomen om het uit te praten. Dus nu zit het weer goed tussen ons.’

Wat zou je anders doen met de kennis van nu?
‘Als het had gekund, had ik de kippen langer in mijn huis gehouden. Dat was niet mogelijk omdat er een proefwerkweek aankwam en ik moest leren op mijn kamer. Als dat niet zo was geweest, had ik ze graag een maand gehouden want dan had het slachten mij nog meer pijn gedaan.’

Tekst gaat verder na afbeelding

‘Het ergste vond ik het om Kaput in een doos stoppen om haar te vervoeren naar de slachter'

Hoe was het om een kip te doden?
‘Het ergste vond ik het om Kaput in een doos stoppen om haar te vervoeren naar de slachter. Het was alsof ik haar verraadde. Ook scheidde ik haar ineens voor eeuwig van Navia. Het fysieke doden viel me heel erg mee, dat was niet eens zwaar. Het was wel echt heel raar om een beest dat ik twee weken in m’n huis heb gehad ineens dood in mijn handen te hebben.’

Zou je het nog eens doen?
‘Jazeker. Als je me nu een kip gaf die ik moest doden, zou ik dat wel kunnen.’

Hoe kijk je terug op het maken van de film?
‘Het was heel veel gedoe, maar ook heel erg leuk. Wat ik er het meest van heb geleerd, is dat niks gaat zoals je wilt. Normaal wil ik overal controle over hebben en waar dat kon, heb ik de controle ook wel gepakt. Ik had bijvoorbeeld helemaal uitgestippeld wat ik met de kippen wilde doen. Maar het is ook belangrijk om het verder los te laten, je te laten verrassen.’

Zou je nog eens kippen als huisdier nemen?
‘Ja, sowieso. Als ik later een vast huis heb en ik niet altijd weg hoef voor mijn werk, lijkt het me heel leuk om kippen te nemen. Ook omdat je dan elke dag een eitje hebt. Alleen zou ik ze dan wel in mijn tuin houden, dat is wat hygiënischer.’

Eli Idsart (2002) woont in Amsterdam, zit in VWO6 en wil volgend jaar waarschijnlijk naar de European Film College.

Meer over de bio-industrie

Meer documentaires over dieren