Begin 2018 schreef Frederique het filmplan voor Boundless en in mei vertrok ze al naar Palestina om Diana Babish te ontmoeten en om haar verhaal te researchen. Diana reageerde enthousiast op het verzoek of ze haar mochten volgen. Frederique: ‘Ze heeft er natuurlijk ook baat bij: hoe meer mensen haar kennen, hoe meer awareness er ontstaat en donaties er voor haar asiel binnenkomen.’ In juli vertrokken Mina en Frederique, de tweede zwanger van haar eerste kind, om Diana een week lang te volgen. Maar naar Israël, en zeker naar Palestina, reizen bleek een stuk lastiger dan verwacht. Op de heenweg werd Mina geweigerd voor de vlucht naar Jeruzalem omdat ze een aantal vragen niet direct genoeg beantwoordde en bij aankomst was Frederiques koffer kwijt waarin de professionele camera, zenderset en stabilizer zat. Gelukkig had Mina haar koffer nog wel met daarin een oudere Canon-camera en zenderset. Mina: ‘Dit heeft uiteindelijk de film beter gemaakt ondanks dat de beeldkwaliteit nu minder is, want het maakte ons onopvallender aangezien we nu maar één camera hadden die ook nog eens klein was. Opvallend was wel dat steeds als we naar het vliegveld belden voor informatie over de koffer er helemaal niets bekend was tot de laatste dag voor we vertrokken. Toen konden we ‘m ineens ophalen.’

Eenmaal in Palestina begon de rollercoaster van het volgen van Diana. Frederique: ‘Het was vermoeiend om haar te volgen met mijn enorme buik. Diana zit namelijk nooit stil en ook ’s nachts trekt ze erop uit om honden van straat te plukken en dan wilden wij er natuurlijk bij zijn.’ Wie denkt dat zo’n onzelfzuchtige vrouw enkel zachtaardig is, komt bedrogen uit. ‘Deze vrouw heeft zoveel gezichten; ze is zo lief voor de honden, maar kan ook ontzettend uitvallen tegen haar helpers. Ze staat dan ook wel onder veel stress.’ Mina: ‘Tijdens die week werden we steeds heen en weer geslingerd tussen ‘deze vrouw is een engel’ en ‘waar is ze in vredesnaam mee bezig?’. Dit wilden we terug laten zien in de film, maar op sommige punten hebben we haar wel gespaard in de edit.’

De tekst gaat door onder de afbeelding.

Diana Babish had tot en met 2013 een hoge baan in het bankwezen, maar besloot zich daarna volledig toe te leggen op het redden van honden. In Palestina worden straathonden namelijk gezien als plaag en uit angst voor ziektes of dat ze kinderen zullen bijten, maken ze de honden systematisch af. Mina: ‘Als kind was Diana al ontzettend bezeten van dieren. Ze redde al honden toen ze nog bij de bank werkte en toen is het geleidelijk aan uit de hand gelopen.’ Voordat Mina en Frederique haar ontmoetten hadden ze Diana’s doel heel hoog zitten, maar tijdens het draaien sloeg de twijfel toe. ‘We begonnen ons af te vragen of ze niet veel te ver ging in haar missie. Mensen in haar omgeving haken af en haar gezondheid loopt steeds verder achteruit omdat ze onder zoveel stress staat en weinig slaapt’, vertelt Frederique. Daarbij houdt Diana naast de honden in haar asiel ook nog vaak zo’n 20 honden bij haar en haar ouders thuis. ‘In dat huis is er dan ook altijd ontzettend veel lawaai omdat die honden om het minste of geringste aanslaan. Haar vader is er dan ook helemaal klaar mee.’ Daarnaast is er ook nog de ethische kant van haar werk. Mina: ‘Diana heeft zo sterk de overtuiging dat ze alle honden moet opnemen in haar asiel zodat ze maar veilig zijn. Maar zoals die Israëlische dokter zegt in onze documentaire is het ook niet goed voor een hond om jarenlang met vijftig andere honden in een asiel te zitten. Dat is een lastige afweging. We vinden het wel bewonderingswaardig en goed wat ze doet, maar de vraag is of dit de beste manier is.’

Omdat Diana in bezet gebied woont, was het niet altijd even makkelijk om te draaien. Mina: ‘We wilden graag ook de moeilijke gesprekken met de gemeente filmen en stukjes van de enorme grensmuur tussen Israël en Palestina en de checkpoints die daar staan vastleggen, maar dat is heel lastig.’ Frederique vult haar aan: ‘Die checkpoints vond ik zoiets angstaanjagends. Ons kon niet zoveel overkomen, maar Palestijnen kunnen zomaar opgepakt worden of hun paspoort worden afgenomen. Dat is echt beangstigend.’ Mina: ‘Fré was wel heel dapper, hoor. Ik wilde echt niet filmen als we door die checkpoints gingen, maar zij filmde dan gewoon even door.’

Een ander lastig punt aan draaien in Palestina was dat ze bij geen van Diana’s afspraken wisten of het daadwerkelijk mocht. Mina: ‘Dus als we toegang kregen dan moesten we direct kunnen draaien of als ik iets boeiends opving in een gesprek moesten we ook snel overschakelen. Maar daardoor vielen we soms wel middenin een gesprek. Het lastigst vond ik dan ook de verhaallijn in de gaten houden en hoe we al die scènes tot een geheel konden verweven.’

Beide filmmakers draaiden en regisseerden gedurende de week, maar bij gesprekken waar veel Arabisch werd gesproken was Mina regisseur, zij spreekt de taal namelijk. Frederique: ‘Een andere uitdaging was de footage die we hadden weer het land uitkrijgen. Want onze hotelbaas, die getrouwd is met een Engelse journaliste, zei dat de Israëliërs je lang niet altijd met je beeldmateriaal naar huis laten gaan. Daarom hebben we uit voorzorg onze footage op drie hardeschijven gezet; eentje voor in mijn tas, eentje in die van Mina en eentje in de kluis van de hotelbaas. Daar hebben we uiteindelijk geen probleem mee gehad.’ Mina: ‘Maar toen we weer op Schiphol aankwamen en we al onze bagage én de hardeschijven nog bleken te hebben, deden we wel even een vreugdedans. Ze hadden onze koffers namelijk wel doorzocht; alles lag overhoop.’

Hoewel de reis enerverend was en het draaien intensief was, was de edit het zwaarst volgens de filmmakers. Frederique: ‘Het was zo slopend omdat we vaak maar halve scènes hadden en ook de B-roll lastig bij elkaar te sprokkelen was. We hebben bijna alles met z’n tweeën gedaan, alleen in de eerste week hadden we een extra editor. En ik had net een baby gekregen, dus we zaten met een pasgeboren baby tussen ons in avond aan avond te monteren.’ Maar het resultaat mag er wezen en Diana Babish is ook ontzettend blij met de film.

Frederique: ‘Ze werd er heel emotioneel van, maar ze staat er helemaal achter. Ze bedankt ons nog steeds voor de tijd en aandacht.’ De makers hopen nu vooral dat er door de film meer aandacht komt voor Diana en haar hondenasiel. Mina: ‘Als er steun voor Diana’s werk zou komen, zou dat super zijn. Hopelijk zien instanties die haar zouden kunnen helpen deze film. Mogelijk zouden ze kunnen helpen met het opzetten van een groter adoptiesysteem zodat ze een professionaliseringsslag kan maken.’  

Wil je na het zien van deze documentaire graag iets doen voor Diana Babish? Dat kan! Doneer hier via GoFundMe.