Hugo van Roosmalen
Hij groeide een tijdje bij hen op, ging later wekelijks bij hen langs en speelde dan in de tuin rondom hun boerderij. Nu Hugo van Roosmalens (1999) grootouders oud zijn geworden en zijn opa een herseninfarct heeft gehad, is dat veranderd. Maar wat onveranderd is gebleven, is de onvoorwaardelijke liefde tussen zijn opa en oma. En precies dat wilde hij vastleggen voor zijn toelatingsfilm voor de richting cinematografie aan de Nederlandse Filmacademie: Onvoorwaardelijk.
Tekst: Anne van Blijderveen
‘Ik zocht een onderwerp dat dichtbij mezelf lag en dat ik in een redelijk korte tijd zou kunnen filmen’, vertelt Hugo. ‘En ik wist dat mijn oma een heel groot deel van de zorg voor mijn opa nog steeds zelf draagt, ondanks dat hij in een verzorgingstehuis zit. Dat wilde ik graag vastleggen. Want in de simpele dingen, zit vaak een diepere laag.’