Door: Esther Aerts

In het Utrechtse café Jozef ontmoet ik de twee jonge filmmakers. Wanneer we ons installeren en ik mijn opname-apparaat neerleg, denkt Barbara direct mee over de akoestiek in de rumoerige ruimte. Fatima heeft een griepje te pakken, en bestelt een verse jus d’orange. Als ze met zachte stem begint te praten, houdt Barbara snel de microfoon dichter bij haar mond.

Het duo was voor het Honoursprogramma Campus Doc (van de opleiding journalistiek aan de Hogeschool van Utrecht) op zoek een onderwerp voor hun documentaire, en wist al vrij snel dat ze het verhaal van Ibrahim wilden vertellen. Barbara vertelt gepassioneerd over het ontstaan van de film: ‘Ik wilde heel graag iets doen met de vluchtelingencrisis. In 2016 was de groep migranten die naar Europa kwam heel groot. Merkel had zich uitgesproken met ‘Wir schaffen das’, en Duitsland liet veel vluchtelingen binnen. Ik was in die tijd bezig met schrijven over LHBT-onderwerpen en was heel benieuwd hoe de minderheidsgroepering van LHBT-vluchtelingen leeft binnen die vluchtelingengemeenschap, die op zichzelf al een minderheid is.'

Uiteindelijk bracht social media Barbara bij Ibrahim: ‘Ik kwam op een Facebookpagina terecht voor gay-vluchtelingen en zag daar een oproep van Ibrahim in het Arabisch: ‘Help mij, ik word gediscrimineerd in het AZC omdat ik homo ben en weet niet wat ik moet doen.’ Het contact resulteerde in een afspraak in een café waar Ibrahim zijn verhaal vertelde: ‘We hebben daar vier uur lang gezeten en samen gehuild. Ibrahim heeft toen zijn dagboek laten lezen en zijn littekens laten zien. Hij was heel eerlijk en durfde pijnlijke dingen te vertellen.' Fatima vult aan: ‘Hij is zo’n sterk persoon. In een jaar tijd is hij van hulpbehoevende naar hulpverlener gegaan. Dat is heel bijzonder voor iemand die zoveel trauma’s heeft.’ Barbara vat samen: 'Zijn verhaal is de feelgoodstory die de gemeenschap heel erg nodig heeft.’

Over de boodschap van de film is het filmduo eenduidig: ‘We willen heel graag deze groep een gezicht geven.' Fatima voelde zich verantwoordelijk om met deze film een verhaal te vertellen van een persoon uit een gemarginaliseerde groep: ‘Het belangrijkste vonden we dat het gunstig was voor hem, en niet voor ons als makers. Ik denk dat dat goed is gelukt. We wilden laten zien dat hij los van alles een man is met een droom, en met veel passie en doorzettingsvermogen strijdt voor vrijheid. Dit zijn de mensen die er het hardst voor moeten werken, en het het meest verdienen.'

Dat Ibrahim strijdt voor vrijheid, wordt meteen duidelijk in de beginscène van de film: ‘Hij ging die avond stappen in een gay-club en had hakken aan en een pruik op. Hij was opgemaakt en had echt zin in de avond. We waren er bijna. Op nog geen honderd meter voor de club werd hij belaagd door een groep jongens die tegen hem begonnen te schreeuwen’, vertelt Barbara. Fatima: ‘Ik was aan het draaien en wist direct dat ik moest blijven filmen. Dit moment zet veel kracht bij het verhaal van de film. Het laat perfect zien waarvoor Ibrahim strijdt; voor absolute acceptatie en vrijheid.’ Ook illustreert deze gebeurtenis volgens het filmduo hoe de situatie in Europa is. ‘Als vluchteling denk je dat Europa vrij is, maar toen Ibrahim in Keulen was, kreeg hij alsnog met discriminatie te maken.’

De film stopt voor de twee makers niet bij het eindproduct. Momenteel zijn Barbara en Fatima bezig met regelen van een screening voor medewerkers van AZC’s die werken met LHBT-vluchtelingen. Ook hebben ze ‘Breaking Borders’ vertoond aan LHBT-vluchtelingen in Nederland, die zeiden zich te herkennen in het verhaal. ‘Voor mij is het doel dan bereikt’, zegt Barbara tevreden. ‘Als je als filmmaker in gesprek kan gaan met je publiek, dan is dat een enorme luxe. Doordat de film zo’n maatschappelijk thema heeft, kunnen wij dat doen.’