Door: Esther Aerts

“Iedereen van mijn leeftijd in Gouda kende Mike Lingen wel, ook vóór het ongeluk”, vertelt Hans Offringa, zelf Gouwenaar. “Hij was een populaire jongen, topsporter en lag goed bij de vrouwen. Toen het treinongeluk gebeurde, wist ik in no-time via een paar groeps-apps dat het Mike was die onder de trein gekomen was.”

Denise: “Volgens mij heeft het ongeluk hem veel volwassener gemaakt en is hij een veel serieuzer persoon geworden.” Hans beaamt: “Hij was vroeger een lolbroek en deed veel gekke dingen. Hij weet nu misschien nog niet zo goed wat hij wil, maar beseft wel wat hij heeft.”

Denise: “Al snel besloten we dat Mike een interessant persoon was voor de documentaire die we dit jaar in het kader van ‘Campusdoc’ (honoursprogramma van de School voor de Journalistiek Utrecht, red.) zouden maken." De twee filmmakers vonden het fascinerend hoe de topsporter binnen een jaar zo goed herstelde van zijn hersenletsel, en omging met het missen van een been. Hans: “In zo’n korte tijd was hij alweer aan het rondrennen met een blade en probeerde hij zich te plaatsen voor de Paralympische Spelen. Het feit dat hij dat in zo’n korte tijd geflikt had, maakte hem al een heel inspirerend persoon voor ons. We zijn toen met Mike gaan praten en mochten hem vier maanden lang volgen met camera.”

Dat de vechtlust centraal zou staan in hun film, was voor het duo al snel duidelijk: “Hij heeft gevochten voor zijn leven en vecht nu voor zijn toekomst. En hij zat natuurlijk bij de top 5 toen hij jiu jitsu beoefende”, vat Denise samen.

Tekst loopt door onder de afbeelding

Hans: “Het plaatsen voor de Paralympische Spelen was voor ons de oorspronkelijke invalshoek van de film, maar Mike was nog niet klaar voor een nieuwe sport. Toen moesten we ons script aanpassen. Vervolgens dachten we dat de wintersportvakantie hét moment was om te laten zien dat hij alles had overwonnen. Maar Mike kreeg zo'n last van zijn been, dat hij moest worden opgehaald door zijn vader.” Toch gaf dit juist een extra dimensie aan de film, vertelt Denise: “Hoewel dit een heel moeilijk moment punt was voor Mike, was dit emotionele moment heel goed voor de verhaallijn in onze film. Het laat zien dat zelfs een held als Mike tegenslagen kent en ook kwetsbaar is. Het is ook best een compliment dat hij ons blijkbaar zo vertrouwde dat wij ons ding konden doen, zelfs tijdens dit soort moeilijke momenten.”

Binnen de vriendengroep van Mike bleek het moeilijker om de emotie te vinden, vertelt Hans: “Er werden alleen maar grappen gemaakt, van ‘je houdt je poot stijf’ en ‘je bent met het verkeerde been uit bed gestapt'.” Denise: “We dachten dat we de emoties er wel uit konden halen, maar we realiseerden ons op een bepaald moment dat er geen traan uit ging komen. Toen hebben we maar de realiteit laten zien, hoe luchtig ze erover doen.”

Tekst loopt door onder de afbeelding

Hans: “Mike is nu druk bezig met zijn studie af te ronden, maar heeft nog geen sport gevonden die bij hem past. Hij wil geen sport beoefenen waarbij hij als gehandicapte overkomt. Hij wil bijvoorbeeld niet basketballen in een rolstoel, omdat je dan zijn handicap kunt zien. Daarom is hij nu veel in de sportschool, waar hij alles kan doen wat hij wil.”

Vechtlust heeft niet alleen veel losgemaakt in Gouda; de film trok ook de aandacht van Jinek. Zo was Mike Lingen samen met zijn moeder te gast bij de talkshow. Hans: “Onze docenten waren zo trots als een pauwtje.” Denise vult aan: “Ze twijfelden tijdens het filmproces aan keuzes die we gemaakt hebben, en waren bang voor weer een film over een jongen met één been. Toch waren ze met het eindresultaat heel tevreden.”