De film opent als Bradley op zijn 62ste verjaardag op het podium staat. De pruik, de muziek, de danspasjes, de kleding; in alles is hij James Brown. Voor zijn debuut worden al die laagjes langzaam afgepeld: voor het eerst in zijn leven mag Bradley op het podium staan als zichzelf. Beelden van repetities en optredens worden afgewisseld met een inkijkje in het dagelijkse leven van Bradley. Doorlopend arm, soms dakloos, maar altijd vol hoop blijft hij dromen van een zangcarrière. Klagen over zijn zware leven doet hij niet. Heel hard genieten wel. Eindelijk heeft hij succes als zichzelf. Al verraden zijn aanstekelijke vreugdedansjes nog altijd de moves van Brown.

Regie: Poull Brien