De beroemde Nederlandse pianist, componist en psychiater Hans Henkemans (1913-1995) is zijn hele leven op zoek naar ‘het wezen’ van de muziek. In de jaren vijftig maakt hij naam in binnen- en buitenland met zijn briljante Mozart- en Debussy-vertolkingen. Ook is hij in die periode een van de meest gespeelde Nederlandse componisten.
Zijn uitgesproken ideeën over muziek botsen in de jaren zestig echter radicaal met de ideeën van de experimentele muziekbeweging. Volgens Henkemans maakt deze geen muziek meer, maar ‘soniek’. In de polemiek die daarna ontstaat neemt Henkemans het op voor het onder vuur liggende Concertgebouworkest. Toch moet Henkemans in 1974 juist bij het Concertgebouworkest het veld ruimen. Henkemans trekt zich meer en meer terug uit de muziekwereld. Aan het einde van zijn leven is hij al bijna een vergeten naam.
Vijfentwintig jaar na zijn dood kijken zijn ‘muzikale zonen’, Ed Spanjaard, Jac van Steen en Melchior Huurdeman terug op hun vriendschap met Hans Henkemans en op zijn opvallende rol in de ‘soniek’-discussie. Ze vinden dat de tijd rijp is om de vergeten muziek van Hans Henkemans onder de aandacht te brengen van een nieuwe generatie Nederlandse musici, onder wie pianisten Lucas en Arthur Jussen, Nikola Meeuwsen en violiste Liza Ferschtman.
Regie: Harro Henkemans