Hoi Milou! Allereerst gefeliciteerd met het winnen van de VPRO documentaire-prijs 2020! Hoe is het voor jou dat jouw film, en daarmee ook jouw eigen verhaal, nu voor de hele wereld zichtbaar is?
‘Dat was spannend! Dat is het nog steeds, eigenlijk. Het verhaal is kwetsbaar en daarom eng om te laten zien. Maar ik ben ook heel erg blij. Ik heb al zoveel reacties gekregen op de film, veel meer dan ik had gehoopt of verwacht. Dat is heel bijzonder.'
Waarom besloot je om over dit onderwerp een film te maken?
‘Toen mijn moeder zelfmoord pleegde merkte ik dat mensen het een heel lastig onderwerp vinden om over te praten. Ze werden ongemakkelijk en vonden het ingewikkeld. Ze wisten niet wat ze moesten zeggen of vragen. Gesprekken werden vermeden of al snel afgekapt. Dat was uit aardigheid, om mij niet verdrietiger te maken, maar ook uit ongemak. En het is ook lastig: hoe ga je met zoiets om?; wat moet je vragen? Zelf wilde ik er graag over praten maar ik was tegelijkertijd bang om anderen er te veel mee te belasten.'
Jouw documentaire is vooral gericht op kinderen. Waarom koos je daarvoor?
‘Waarom bleef je niet voor mij? is geen typische jeugddocumentaire. Ik neem de kinderen serieus, behandel ze als kleine volwassenen. Dat vond ik erg belangrijk. Ik wilde een documentaire maken vanuit het perspectief van een kind dat achterblijft na zelfmoord, niet vanuit het perspectief van een volwassenen die daar jaren later op terugkijkt. Zo’n film bestond nog niet.
Het verhaal van kinderen die achterblijven na de zelfmoord van een ouder zie en hoor je sowieso eigenlijk nooit. Begrijpelijk, zelfmoord is een enorm lastig thema en volwassenen proberen kinderen te beschermen. Ze bepalen daarom dat zelfmoord geen goed onderwerp is voor kinderen en dat ze hier maar beter niets over te horen of te zien krijgen.’