2Doc:

Djordy

BNNVARA

Het leven was mooi, en toen was het ineens afgelopen. Djordy Latumahina, zijn vriendin Cherrisha en hun 2,5 jaar oude dochtertje werden in hun auto onder vuur genomen. Een vergissing, bleek later. Hij overleed, zij moesten door. De documentaire Djordy laat zien hoe moeilijk dat is.

Op 8 oktober 2016 wordt deejay en ondernemer Djordy Latumahina in een Amsterdamse parkeergarage doodgeschoten. Naast hem in de auto zit zijn vriendin. Zij wordt geraakt door zes kogels en raakt zwaargewond buiten bewustzijn. Hun dochtertje (toen 2,5 jaar oud) op de achterbank blijft wonderwel ongedeerd. Maar het trauma is groot.

Uit politieonderzoek blijkt dat Latumahina het slachtoffer is van een vergissing. Over deze afschuwelijke gebeurtenis en wat er daarna gebeurde, maakte journalist Mark Schrader (AT5) een aangrijpende documentaire waarbij hij in gesprek gaat met iedereen uit Djordy's omgeving die geraakt werd door deze vergismoord.

'Dit is gewoon een krankzinnig noodlot'

Interview Sjoerd van den Broek, eindredacteur documentaires BNNVARA

tekst: Elmar Veerman

‘Het is niet eenvoudig een film te maken over zo’n verdrietig en ontwrichtend onderwerp,’ zegt Sjoerd van den Broek, eindredacteur documentaires van BNNVARA. ‘Ook omdat het voor de nabestaanden natuurlijk nooit recht doet aan het volledige beeld wat ze van zo iemand hebben. Ik vind het ontzettend dapper en belangrijk dat mensen die zo door het noodlot zijn getroffen hun verhaal hebben willen delen. Want dat levert dus een heel mooie film op. En er is nog iets: ik maak me grote zorgen over de misdaad in onze samenleving, hoe gewetenloos die is. Het gaat echt mis in Nederland. Dat maakt deze film op een persoonlijk niveau heel duidelijk. Dus daarom vind ik het als eindredacteur een heel belangrijke film.’    

Hoe is de documentaire tot stand gekomen? Hij komt bij de Amsterdamse regionale zender AT5 vandaan, dat is wel bijzonder, toch?
‘Ja, AT5 heeft zich gemeld bij BNNVARA met dit verhaal en al het ruwe materiaal, en de boodschap: wij hebben hier iets in handen waarvan we denken dat het meer kan worden dan een reportage. En we willen dat er ook heel graag van maken, alleen hebben we niet de kunde en het geld om dat naar het niveau te tillen dat het verdient. Toen ben ik met ze in gesprek gegaan en heb ik wat materiaal gezien, en dacht ik: ja, dat is inderdaad wel heel bijzonder. Ik had ook veel zin in de samenwerking met een regionale omroep; ik vind het heel leuk dat dat gebeurt. Dus ik heb het plan bij NPO 3 aangeboden en heb het verder begeleid. En ik ben heel blij met het eindresultaat. Het is een heel ontroerende film geworden. Je zit echt… ja, hoe moet ik dat nou zeggen… Als je dit soort nieuws in de krant leest, van zo’n gruwelijke vergismoord, dan slaat je de schrik om het hart. Want dit is toch zo’n beetje het ergste dat je kan overkomen. En nu is er een film die dat heel mooi zichtbaar maakt. Er zit bijvoorbeeld een heel sterke scene in, waarin de moeder met haar dochter verstoppertje speelt, en dat meisje raakt helemaal in paniek omdat ze haar moeder niet meer ziet. Als je weet waar de film over gaat, dan raakt dat je. Ik vind dat zo’n mooie metafoor voor wat er is gebeurd in dat gezin en in de levens van de mensen rondom Djordy.’

'Dat zo’n leuke gast, waar geen kwaad inzit,

zo maar opeens kan worden doodgeschoten. Heel wrang.’

De film blijft bijna helemaal weg van de daders en de misdaad die al dat leed heeft veroorzaakt. Waarom?
‘Hij gaat over het leven van de slachtoffers en wat hun overkomt. Een stel gewetenloze misdadigers heeft, per vergissing, hun leven ontwricht. Net als bij de MH17-slachtoffers, waar we ook een documentaire over hebben gemaakt. Wat je wilt is kijken in de psyche van mensen die met zo’n groot noodlot moeten zien te dealen. Want dat is dit gewoon, een krankzinnig noodlot. Of het vliegtuig met je geliefden nou uit de lucht geschoten wordt of dat je door moordenaars wordt aangezien voor iemand anders.’

Het heeft ook met de MH17-zaak gemeen dat er daders zijn op wie je boos zou kunnen zijn. Maar in deze documentaire zit weinig boosheid, heb ik het idee.
‘Nee, knap hè?’

Is het eruit gelaten, of speelt het gewoon niet zo sterk?
‘Ik denk dat het wel een keuze is geweest van Mark, de regisseur. Dat het daar niet om moet gaan. We hebben ook bewust niet het proces tegen de daders gevolgd. Die zijn veroordeeld, in hoger beroep gegaan, en daar is van alles over te vertellen, maar daar gaat deze film niet over. Die gaat over de slachtoffers, niet over de misdaad.’

‘Het is wel van daaruit ontstaan. Mark maakte reportages voor AT5, dus die is die dag wel verslag gaan doen van deze vergismoord, en toen heeft het verhaal hem meer gegrepen dan alle andere verhalen. Dus is hij het verder gaan uitzoeken, en heel lang blijven volgen, en uiteindelijk heeft hij contact gezocht met de slachtoffers en is ze heel langzaam en voorzichtig gaan vragen of ze wilden meewerken als hij hun verhaal in een film zou vatten. En dat is dus gelukt.’

Djordy komt in de film naar voren als een knappe, lieve, zorgzame, succesvolle, grappige, populaire, kortom ideale man. Was hij dat ook echt?
‘Ik kan dat moeilijk beoordelen, van een afstand. En datzelfde geldt voor Mark. Die heeft Djordy ook niet gekend, bij leven en welzijn. Maar het was natuurlijk een jongen van 31 met een jong gezin en mooi werk, iemand in de bloei van zijn leven. Je ziet in de film dat hij een heel leuke vader was, en zijn vriendin hield ontzettend veel van hem. Dus ja, ik weet niet of hij ook donkere kantjes had, maar daar gaat het ook niet om. Zou het allemaal minder erg zijn geweest als hij wel eens iets uit een winkel jatte, of als hij een notoire vreemdganger was geweest? Ik vind dat niet van belang.’

Hij zal toch wel eens een ochtendhumeur hebben gehad?
‘Haha, ja, vast wel. Maar doet het ertoe? Ik denk het niet. Wat er wel toe doet, is dat het een vergismoord was. Hij had helemaal niets te maken met het misdaadcircuit van de schutters. Dat maakt het allemaal nog schrijnender. Dat zo’n leuke gast, waar geen kwaad inzit, zo maar opeens kan worden doodgeschoten. Heel wrang.’

In de media