We zien de oprechte emoties van het personeel van het Ol Pejeta-reservaat. ‘Vertel zijn verhaal,’ zegt James, de verzorger wiens leven volledig om zijn geliefde neushoorn draait. ‘Wij moeten voor hem spreken, zelf kan hij het niet.’ Ook PR-manager Elodie heeft een sterke band met het dier. Ze kan niet vertellen wat hij voor haar betekent zonder vol te schieten. En dan zijn er de toeristen, die extra betalen voor een Endangered Species Tour waarin een ontmoeting met Sudan het hoogtepunt is. Maar meer nog toont de film het hele circus dat in tien jaar tijd rond Sudan is opgetuigd. Dit resulteert in een bij vlagen vervreemdende tragikomedie met de majestueuze neushoorn Sudan in de hoofdrol.
Ondertussen tellen Sudans dagen af. Als hij sterft neemt Ol Pejeta ten overstaan van de wereldpers afscheid van zijn laatste man. Militairen hangen de vlag halfstok. Hangend over Sudans graf neemt het voltallige gezelschap een vrolijke selfie. Ook zonder z’n grootste attractie gaat het circus door.
Betekent Sudans dood het einde van de soort? Als het aan de wetenschap ligt niet. Een professor in Berlijn werkt nauw samen met een IVF-specialist in Cremona, Italië, om Sudan postuum te voorzien van nageslacht. In de laatste scène zien we hoe in een volgepakte hobbelige safaribus toeristen onverminderd enthousiast hun verrekijkers en camera’s trekken voor de twee vrouwtjes – moeder en dochter – die zijn overgebleven. Een gids vertelt hoe wetenschappers in Europa in de weer zijn met het ingevroren zaad van de soort. Een man poseert breed lachend voor de camera. De mens geeft niet op.
