Waarom koos je Guilliano als hoofdpersoon?
‘Ieders verhaal was interessant en er waren bepaalde raakvlakken in hun persoonlijke verhalen. In eerste instantie dacht ik: er moeten drie hoofdpersonen zijn, dat werden er vervolgens twee en uiteindelijk een. Guilliano is de vader van de groep, maar naast de groep is hij ook vader van zijn zoon. Daarom heeft hij meer verantwoordelijkheden en moet hij zich op een andere manier verhouden tot de realiteit dan de rest. Dat komt daarin mooi samen.’

Wat is de boodschap van de film? 
‘Er zitten meerdere boodschappen in de film. Een daarvan is dat je als jonge black and gay man te maken hebt met discriminatie op verschillende niveaus. Een perspectief dat ik nauwelijks vertegenwoordigd zie in Nederlandse films. Als het over discriminatie gaat, praten we vaak over gedeelde ervaringen rondom zwarte piet en slavernij, maar het is belangrijk om daar verhalen van gay-, queer-, en trans mensen van kleur aan toe te voegen. Kijk bijvoorbeeld naar de pride in Amsterdam, het zijn met name witte vertegenwoordigers. Dus ook binnen ’tolerante’ communities valt er nog veel winst te behalen. Veel van mijn films gaan over zwarte identiteit en hoe het is om zwart te zijn in een witte wereld. Guilliano is een zwarte man en in die positie moet je in deze maatschappij steeds bewijzen dat je geen gevaar vormt.’

Je zegt dat de leidraad van de film is om voelbaar te maken hoe het is als je identiteit opgebouwd is uit losse delen, hoe heb je dat gedaan? 
‘Zij vertelden mij dat ze in twee verschillende werelden leven waarin ze als het ware verschillende persona’s aannemen. Als ik ze zou volgen en een observerende documentaire had gemaakt, dan had ik dat niet genoeg voelbaar gemaakt. Ik heb er daarom voor gekozen om een gescripte documentaire te maken, zodat ik de boodschap duidelijk kon overbrengen. De film is alsnog fragmentarisch opgebouwd, waarbij de animaties, de ‘snaps’ (knippende vingers), de muziek en de gedichten, ervoor zorgen dat de film een geheel wordt.’ 

De intro voelt fictief aan, waarom heb je daarvoor gekozen?
‘De toon van de film wordt daarmee neergezet: dromerig. Je weet niet of je in een echte situatie zit of in een droom. Ballroom is dat ook: je weet soms niet of je in de realiteit leeft, waarin je die superster bent. Het kan door elkaar lopen. De andere laag is dat wij, als Afrikaanse diaspora, over de hele wereld verspreid zijn. We komen allemaal uit andere landen met verschillende geschiedenissen. Daarmee is je ervaring per definitie al gefragmenteerd in deze wereld, maar toch vormen al die losse onderdelen een geheel. De verdwaalde figuur, Guilliano, op het strand in het gouden pak staat hier symbool voor.’

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Waarvoor staan de onderwaterscènes? 
‘Ik noem dat een spirituele laag in de film. Het staat voor Guilliano’s droomwereld: het onderdompelen in de warmte van de ballroom maar tegelijkertijd wordt hij misschien ook wel verstikt door de buitenwereld en zijn verantwoordelijkheden. Je kunt het op verschillende manieren interpreteren.’ 

Waarom heb je gekozen om een rood filter over de interviewscènes te plaatsen? 
‘Het gevaar wat ze lopen accentueer ik daarmee. Ze hebben vervelende situaties meegemaakt, maar je wil een cast geen gevaar laten lopen. Dus zoek je naar een vorm waarin je die dreiging toch voelbaar maakt zonder het in de ‘realiteit’ op te zoeken.’  

Er is een scène onder de brug waar Guilliano alleen danst, waarom?
‘We kozen voor een industriële locatie buiten de stad, omdat daar een bepaalde eenzaamheid in zit. Voguen is heel erg een groepsding: ze maken hetzelfde mee en dat creëert een familieband, maar uiteindelijk moet je alleen terug die realiteit in.’

De film is in première gegaan op Cinedans en o.a. vertoond op Sheffield Doc Fest, hoe werd de film ontvangen?
‘Het is een universeel onderwerp, merk ik. De film speelt zich af in Rotterdam, maar in Sheffield begrijpen mensen deze problemen ook. De ballroom cultuur is groot in zowel Europa als Amerika en in die zin is er veel herkenning in de dingen die mensen meemaken.’