Filmmaker Alan Berliner schetst een intiem portret van zijn achterneef, vriend en voormalige mentor Edwin Honig tijdens diens laatste levensjaren, die getekend zijn door Alzheimer. Honig was ooit een vooraanstaand en bekroond dichter, vertaler, literatuurcriticus en universitair docent. In de laatste fase van zijn ziekte is hij samen met zijn geheugen ook de relatie met zijn eigen verleden, zijn familie en zijn persoonlijke identiteit goeddeels verloren. Zijn poëtische ziel flakkert tijdens de gesprekken echter nog met regelmaat op, wat prachtige passages oplevert. In deze gevoelige documentaire wordt de ziekte van Edwin Honig met compassie en humor benaderd, terwijl zijn levensloop wordt beschreven met de rauwe oprechtheid die ook opklinkt uit de poëzie die hij zelf schreef.