Mara Tempelman (25) werd al bij haar geboorte gefilmd voor het NCRV-programma De kraamkliniek. Ook bij haar zelfgekozen dood zou ze weer gevolgd worden. Dit liep alleen net even anders. Moeder Ingrid Tempelman (1960) vertelt hoe zij en haar gezin omgaan met een onvoorspelbaar en niet maakbaar leven; ‘het leven is soms zwaar, maar we hebben heel veel fun.’
Hoe is het zo gekomen dat er een documentaire is gemaakt over jullie gezin?
‘Toen Mara op haar 23e bijna de hele dag op bed en aan de beademing lag, vond ze niet dat haar lichaam nog representeerde wie ze was. Ze sprak haar euthanasiewens naar ons uit en wilde graag over haar leven vloggen. Hier had ze alleen geen energie voor. Toen heb ik contact opgenomen met regisseur Ans l’Espoir die ook mijn bevalling had gefilmd en dit heel integer had gedaan. We wilden iets maken dat met vrienden en familie gedeeld kon worden als Mara er niet meer zou zijn. Om een volledige video te maken, vroeg Ans de beelden van de De kraamkliniek op bij de KRO-NCRV. Zij waren enthousiast over Mara’s verhaal. Zo werd het veel groter dan we hadden verwacht.’
Wat maakte dat jullie hieraan mee wilden werken?
‘Ik was natuurlijk heel gevleid dat mensen een film over ons wilden maken. Daarbij had ik bij de geboorte van Mara veel steun gehad aan de positieve reacties op de uitzending. We wisten van tevoren dat Mara er niet meer zou zijn als de documentaire uitkwam, daarom maakte het haar ook allemaal niet zoveel uit. Toch hadden we wel onderschat wat voor een impact die camera’s op ons gezin zouden hebben. Vooral toen er een professionele cameraploeg bijkwam, voelde Mara zich als een hert in de koplampen. Daarom is ze meer zelf gaan filmen op een gegeven moment.’
Op welke manier had het impact op jullie gezin?
‘Toen Mara op korte termijn geen euthanasie meer wilde. Op haar verzoek mocht Mara van haar revalidatiearts Ritalin slikken, iets wat ze in het verleden weleens deed tijdens het studeren, en daar kreeg ze veel meer energie van. Zoveel dat ze nog maar zeven à acht uur hoefde te slapen, zoals een gewoon mens. Hierdoor kon ze een baan aannemen en weer leuke dingen doen. Mara stelde de euthanasie uit en realiseerde dat ze nog niet overleden zou zijn als de documentaire uitkwam. Het is nou niet bepaald iets waarbij je zegt ‘je hebt A gezegd, dus dan moet je ook B zeggen’. Dan is het vervelend als een cameraploeg jou volgt in aanloop naar jouw dood, die ineens nog wel jaren verder weg kan zijn. Daarom besloot ze op een gegeven moment niet meer mee te doen en is de focus naar mij en mijn man verschoven.’
Tekst gaat verder na afbeelding