Julius Koetsier (1987), hoofdredacteur van het horror-, fantasy- en cultfilmmagazine Schokkend Nieuws, was twaalf jaar oud toen hij film Showgirls voor het eerst zag. ‘Ik kan me nog herinneren dat de tv-zender Veronica hem juist aankondigde als een slechte film. Ik was teleurgesteld dat ik hem helemaal niet zo slecht vond.’ Waarom is hij zo enthousiast over de film?

De film werd volgens de recensent vooral slecht beoordeeld omdat hij hyperbolisch, zwaar overdreven geacteerd en geschreven is. ‘Toen mensen de film na veel kritiek in de media keken, vonden ze gelijk alles slecht. Het camerawerk, de montage en de belichting. Maar dat is echt niet waar. Je kan het acteerwerk en het scenario slecht vinden, maar ik vind het in technisch opzicht Paul Verhoeven zijn beste film. Ik heb hem later nog vier of vijf keer gezien en ik vond hem elke keer beter worden.’

Koetsier: ‘De film is in de markt gezet als een bloedserieus, realistisch drama. Veel mensen zien de film in eerste instantie met die verwachting, waarbij het script en het acteerwerk zo realistisch mogelijk moet zijn. Je blijft als kijker denken: het moet toch een beetje zijn hoe echte mensen zich gedragen. Showgirls zit meer in de categorie van de mythe. De hyperbolische stijl maakt de film juist uniek voor iets dat in eerste instantie een drama lijkt. Bij comedy, horror, actie en sciencefiction zie je die stijl vaker, maar niet bij een ogenschijnlijk realistisch verhaal.’

Tekst gaat verder onder afbeelding

Toch is Showgirls volgens de filmcriticus een bloedserieuze, deprimerende film, naast dat hij ook leuk, mooi en grappig is. ‘Er zit een cynische maatschappijkritische boodschap in over seks en kapitalisme. Hoe lelijk de wereld van Las Vegas kan zijn.'

In de documentaire Paul Verhoeven en de comeback of Showgirls wordt de film geplaatst in het oeuvre van regisseur Verhoeven. Dat is volgens de filmcriticus belangrijk. ‘Ik kan me voorstellen dat je denkt dat de film mislukt is als je nog nooit een film van Verhoeven hebt gezien. Maar als je deze film naast zijn films Keetje Tippel en Spetters ziet, de thematische voorlopers, is het bijna onmogelijk om te denken dat hij niet wist wat hij aan het doen was. In die context is het duidelijk dat hij bewust bezig was met hyperbolen. Dan kun je van houden of niet, maar dat is smaak.’

Toch werkt volgens Koetsier niet alles aan Showgirls. In de documentaire vertelt recensent Haley Mlotek over de scène waar hoofdpersoon Nomi wraak neemt op de verkrachter van haar beste vriendin. Koetsier: ‘Ik ben het met Mlotek eens dat het cynisch is om te denken dat het empowering is dat een vrouw pas gerechtigheid krijgt door anderen pijn te doen. Toen de film gemaakt werd was dat een veelvoorkomend cliché.'

Ook is er kritiek dat de film niet goed weergeeft wie vrouwen zijn en wat ze willen. Koetsier: ‘Ik denk niet dat het de bedoeling van de film is om dat te laten zien. De personages zijn geen mensen, ze zijn niet bedoeld om als echte mensen over te komen. De manier waarop hoofdpersoon Elisabeth Berkley acteert doet me denken aan de stijl van zwijgende Duits expressionistische film.’