Hoe zorgen we voor onze ouders als we dat zelf niet kunnen, of als het systeem in ons land deze zorg niet voldoende aanbiedt?
Een uniek verzorgingshuis in de Thaise stad Chiang Mai biedt 24/7 dag zorg aan Europeanen met Alzheimer. De bewoners worden er, in de laatste fase van hun leven, door Thaise verzorgers intensief en liefdevol begeleid. De consequentie hiervan is wel dat de familie van deze ‘patiënten’ hen niet of nauwelijks meer ziet.
Regie: Kristof Bilsen
De Thaise Pomm werkt en woont in het privé-verzorgingshuis voor Europese alzheimerpatiënten. Ze ontfermt zich daar over de Zwitserse Elisabeth. Elisabeth en Pomm hebben een nauwe band; overdag wijkt Pomm niet van Elisabeths zijde en ’s nachts vertrouwt zij haar al haar angsten en zorgen toe. Door haar werk in de stad kan Pomm niet voor haar eigen moeder, haar twee schoolgaande kinderen en ook niet voor haar jongste dochtertje die bij haar ex-man woont zorgen. Slechts een keer per maand kan ze op bij hen op bezoek in haar geboortedorp. Door de afstand en door het werk ziet ze haar familie dus weinig en mist hen enorm.
Parallel aan het verhaal van Pomm zien we hoe in Zwitserland Maya, een 57-jarige vrouw met alzheimer, door haar man en dochters wordt voorbereid op haar vertrek naar het Thaise verzorgingshuis. Het blijkt een worsteling om een echtgenoot en moeder, in de laatste fase van haar leven, naar een ver land te gaan brengen. Hoe zal Maya zich voelen in Thailand, zo ver van haar familie?
Geen overwintering op de Costa Brava voor de bejaarde vrouw Elisabeth Röhner. ‘Mammie’ is permanent op vakantie in Thailand. Althans, dat vertelt de verzorgende Pomm haar. Elisabeth is één van de veertien Europese Alzheimer-patiënten, die 24-uurszorg ontvangen in het zorgcentrum Baan Kamlangchai te Chiang Mai. Drie lokale vrouwen staan permanent tot hun beschikking. Dat betekent voor de alleenstaande moeder Pomm bijvoorbeeld dat ze haar eigen kinderen nauwelijks ziet. Het verdriet daarover kan ze delen met ‘Mammie’. Die is het immers toch weer snel vergeten.
Lees meer...
In die eenvoudige anekdote zit de dubbelheid van deze fijne documentaire verpakt. Liefdevol legt de Thaise verzorgende de oudere vrouw in de watten, met een rust, aandacht en oprechte betrokkenheid die haar veel te drukke westerse collega’s nauwelijks meer is vergund. Tegelijkertijd zorgt diezelfde baan ervoor dat Pomms kinderen grotendeels zonder haar opgroeien, ettelijke uren reizen verderop bij haar eigen moeder. Een Mother van professie, die in haar eigen leven dus niet in de gelegenheid is om diezelfde ouderrol naar behoren in te vullen.
Intussen maken de echtgenoot en kinderen van de Zwitserse vrouw Maya Gloor, die al op jonge leeftijd is gaan dementeren, zich op om met hun moeder naar Thailand te vertrekken. Regisseur Kristof Bilsen observeert hoe het gezin Maya begeleidt naar een plek waar er uitstekend voor haar zal worden gezorgd. Een plek aan de andere kant van de wereld, dat wel. Als het afscheid nadert, tijdens het kerstfeest van Baan Kamlangchai, heeft Maya geen idee wat er staat te gebeuren. Ze blijft ogenschijnlijk onaangedaan achter.
Bilsen slaat dat pijnlijke proces van dichtbij gade, zonder er nadrukkelijk over te oordelen. Zijn film zet wel aan tot denken. Over de verhoudingen tussen mensen, tussen arm en rijk. ‘Elke dag, wanneer ik patiënten met deze aandoening zie, denk ik bij mezelf: ze hebben toch geluk’, zegt Pomme bijvoorbeeld, als ze even aan het shoppen is met Maya. Haar patiënten hebben geld genoeg om voor deze persoonlijke zorgverlening te betalen. ‘En dan denk ik: wat ga ik doen als ik ooit zo word?’