In 1963 gaat Bromet naar de filmacademie om cameraman te worden. Met het oprichten van de 1,2,3 Groep wordt meteen zijn aversie duidelijk tegen mooifilmerij: 'Dat is me nog steeds een gruwel, de ambitie van mensen om filmkunst te maken.' Hij zet het liefst de camera op zijn schouder en kijkt wat er gebeurt.

Bromet groeit op in een door de oorlog getekend gezin. Als kind kent hij grote angsten, onder andere voor het gesticht waarin zijn moeder hem vaak dreigt op te sluiten. Met zijn eigen kinderen deelt hij voornamelijk werk in zijn familiebedrijf 'Bromet & dochters'. 'Dat is mijn manier van leven. Dat de intensievere contacten met mensen altijd plaatsvinden onder het oog van de camera.'

Over de mensheid maakt Bromet zich geen illusies, wat zijn programma's als Buren op een luchtige manier duidelijk maken. Het is dan ook geen verrassing dat hij zelf ook conflicten met zijn buren blijkt te hebben, want voor Bromet geldt: 'Een grens is een grens en dat is niet iets dat plooibaar is. Als iemand daar overheen gaat, dan is hij een indringer.'