Als zoon van een hoge regeringsfunctionaris is hij gewend dat zijn leger aan bedienden alles voor hem doet. Zijn vrouw is voor hem een pronkstuk die zich mooi maakt voor hem en hem zoveel mogelijk 'spouse time', tijd voor je partner, geeft.
Kinderen worden in Pakistan grotendeels opgevoed door de 'maid', de oppas. Hij ergert zich aan de westerse opvoeding; samen om zes uur aan tafel, boekjes lezen met je kind voor het slapen gaan. Westerse kinderen zijn volgens hem dan ook veel afhankelijker dan Pakistaanse kinderen. Door klassieke romantische liedjes voor mij te zingen, denkt hij onze problemen op te kunnen lossen. Maar na de zoveelste botsing heeft zingen geen zin meer. We zullen water bij de wijn moeten doen, maar of dat lukt?