Hoe gaat het na ‘A Parked Life’ met chauffeur Petar Doychev?

In ‘A Parked Life’ volgen we vrachtwagenchauffeur Petar Doychev op zijn internationale routes en zien we hoe in drie jaar tijd het leven buiten zijn vrachtwagen hem door de vingers glipt. 2Doc.nl belde met regisseur Peter Triest over zijn zoektocht naar juist deze vrachtwagenchauffeur en vroeg hoe het nu met Petar gaat.

Ongelijke kansen binnen Europa

In ‘A Parked Life’ zien we de Bulgaarse vrachtwagenchauffeur Petar maand in maand uit Europa doorkruisen. ‘Wij [vrachtwagenchauffeurs, red.] maken van Europa Europa’, zegt hij in de film, ‘Als wij de onderdelen niet zouden verbinden was het alleen een hoop landen.’ Koren op de molen van de Vlaamse documentairemaker Peter Triest, die in de Europese Unie vooral een economische unie, en niet bepaald een sociale unie ziet.

Peter Triest: ‘Toen ik een kind kreeg viel het vaderschap me niet licht. Gelukkig heb ik in West-Europa de mogelijkheid om ziekteverlof te nemen en in gesprek te gaan met een therapeut. In Oost-Europese landen is dat heel anders. Daar krijg je vaak niet de tijd om aan jezelf te werken, het werk gaat altijd door.’

Vrachtwagenchauffeur gezocht

Peter Triest besloot een documentaire te maken over iemand in Oost-Europa die in eenzelfde situatie zat als hij: een man die ook tussen de 40 en 45 jaar oud was en die ook net vader geworden was. Met als groot verschil dat die andere man het moet redden zonder vangnet, zonder de gelegenheid om stil te staan bij grote omwentelingen in zijn leven. Stilstaan is voor een Oost-Europese vrachtwagenchauffeur op internationale trajecten vaak letterlijk geen optie. Niet werken betekent geen brood op de plank.

De zoektocht naar de ideale chauffeur voor zijn documentaire was geen makkelijke. Peter wilde ook het isolement laten zien waarin zo’n vrachtwagenchauffeur zijn werk doet en dacht daarom aan een Bulgaarse chauffeur. ‘Bulgaars is een taal die niet aan West-Europese talen verwant is. Dat maakt het voor de chauffeurs op internationale routes nog moeilijker om onderweg met anderen te communiceren.’ Tijdens zijn zoektocht ondervond Peter Triest dit aan den lijve: hij reisde mee met verschillende Bulgaarse mannen, waarbij ze vele dagen zwijgzaam naast elkaar in een vrachtwagen zaten.

Een ‘fixer’, een lokale assistent, vond uiteindelijk Petar. Voor de opnames begonnen reisde Peter een keer of tien met Petar mee en hij bezocht hem tweemaal in zijn woonplaats Varna. Zo leerden ze elkaar goed kennen.

Tekst gaat verder na de afbeelding.

Peter Triest: ‘Bulgaars is een taal die niet aan West-Europese talen verwant is. Dat maakt het voor de chauffeurs op internationale routes nog moeilijker om onderweg met anderen te communiceren.’

Vrachtwagenchauffeur Petar Doychev en regisseur Peter Triest

Wat vond Petar zelf van de film?

De eerste keer dat Petar de film over zijn eigen leven zag was in Antwerpen. Triest: ‘Hij belde dat hij in Rotterdam was, hij stond geparkeerd op de Maasvlakte voor het weekend. Dat is relatief dichtbij Antwerpen, waar ik woon. Op dat moment was net de ruwe versie van de film af.’

De twee keken de film in een zaaltje in Rotterdam. Eerst zei Petar een tijd niks, maar Peter kent hem inmiddels zo goed, dat hij wist wat dat betekent: ‘Als hij zo stil is en online naar tweedehands motoren gaat zoeken, betekent het dat hij zenuwachtig is. En dat was precies wat hij deed, toen ik hem terugbracht van het zaaltje naar zijn vrachtwagen. Wat later, rond middernacht, stuurde hij meerdere berichten dat de film hem ongelofelijk geraakt had.’ Petar is echt trots op de film en hij hoopt dat mensen meer empathie krijgen voor vrachtwagenchauffeurs.

Het was voor Petar ook wel confronterend om zijn eigen leven via de film te zien. Hij had niet voorzien dat de keuze voor dit werk als chauffeur zoveel impact zou hebben op zijn leven. Peter: ‘Door de film is hij zich hier bewuster van geworden'.

Hoe is het nu met Petar

Peter Triest heeft nog steeds contact met Petar Doychev. Ze appen af en toe, en als Petar in de buurt is met zijn vrachtwagen, ontmoeten ze elkaar.

Na het zien van de documentaire is het voor de kijker misschien niet vanzelfsprekend dat Petar nog steeds rijdt. De eenzaamheid op de eindeloze wegen in de cabine is invoelbaar en vanaf het begin van de documentaire is al duidelijk dat zijn relatie het niet gaat redden. Toch rijdt hij nog steeds op internationale trajecten.

Meer balans

Petar probeert wel meer balans te vinden tussen werk en privé. Er is een tekort aan chauffeurs, daardoor kan hij nu vaker zelf bepalen waar en wanneer hij wil rijden. Hij pendelt veel heen en weer tussen Duitsland en Zweden, waar het goed verdienen is.

Peter Triest: ‘Gelukkig is de band met zijn zoontje Jordan nog steeds goed. Petar ziet Jordan nog altijd een paar uur per week als hij in Bulgarije is. Daarnaast is Petar altijd al filmliefhebber en werkt hij graag als stuntman. De laatste tijd wordt vaker een beroep op hem gedaan. Sinds Hollywood ontdekt heeft dat je in Bulgarije heel goedkoop films kunt draaien is daar meer werk in de filmindustrie.’